Always On Time

Η ζωή είναι πάντα δύσκολη στο γκέττο, κι ακόμα πιο δύσκολη όταν είσαι γυναίκα. Σ’ έναν κόσμο όπου ο χρόνος είναι κυριολεκτικά χρήμα κι όπου δεν μπορείς να βασίζεσαι σε κανέναν άλλον για την επιβίωσή σου, αναγκάζεσαι να κάνεις τα πάντα, να χάσεις τα πάντα, προκειμένου να κρατηθείς ζωντανός.

Η Κόρρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια μάλλον μικροσκοπική, αδύνατη κοπελίτσα, που μόλις πάτησε τα 25 αλλά μοιάζει για 19. Θα παραμείνει 25 –τουλάχιστον εμφανισιακά- μέχρι να πεθάνει –ή για να μιλάμε πιο σωστά, μέχρι να τελειώσει ο χρόνος στο ρολόι της. Δεν είναι εντυπωσιακά όμορφη. το μόνο ωραίο που έχει πάνω της είναι τα πυκνά μαύρα μαλλιά της. Το δέρμα της είναι υπερβολικά χλωμό, τα μελιά της μάτια είναι θαμπά και ανέκφραστα. Σβησμένα. Ίσως φταίνε τα χρόνια στο πεζοδρόμιο, αλλά αν τη ρωτήσεις δεν θα ξέρει να σου απαντήσει. Δεν είναι κάτι που θέλει να κάνει. Για την ακρίβεια, το σιχαίνεται: σιχαίνεται να την αγγίζουν, να την χρησιμοποιούν. Και πάνω απ’ όλα μισεί το γεγονός πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Τότε γιατί το κάνει, θα ρωτήσετε. Γιατί χρωστάει. Ή τουλάχιστον αυτό της φύτεψαν στο μυαλό οκτώ χρόνια πριν. Κάποτε είχε κι αυτή μια οικογένεια, γονείς, έναν αδερφό. Και ξαφνικά χάθηκαν όλοι, ο χρόνος τους κλεμμένος μέχρι τέλους, και τη θέση τους πήρε ένα τέρας, κάποιος που το έπαιζε οικογενειακός φίλος. Η Κόρρα είναι σίγουρη πως αυτός έβγαλε τους δικούς της απ’ τη μέση, όμως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κράτησε ζωντανή την ίδια. Θα έβρισκε παντού κοπέλες πιο πρόθυμες από αυτήν να πουλήσουν το κορμί τους.

Αλλά όχι. Έπρεπε να διαλέξει εκείνη. Που ποτέ πριν δεν είχε βρεθεί με άντρα. Έπρεπε να την τρομοκρατήσει, να την βιάσει, να την ξεσκίσει μέσα κι έξω κι έπειτα να την σπρώξει στο δρόμο λέγοντας πως είναι τυχερή που είναι ακόμα ζωντανή, πως ζει χάρη σ’ αυτόν, πως του χρωστάει.

Κι έτσι ό,τι χρόνο κερδίζει κάθε νύχτα, τον δίνει σ’ εκείνον. Της αφήνει μόνο λίγες ώρες, ίσα για να την υποχρεώνει να ξαναπάει στη δουλειά. Όταν το ρολόι της δεν είχε αρχίσει ακόμα να μετράει αντίστροφα, δεν μπορούσε να της πάρει περισσότερο χρόνο απ’ όσο είχε ήδη ζήσει, κι έτσι τώρα την ξεζουμίζει.

Από τους καθημερινούς βιασμούς, έχει μείνει τρεις φορές έγκυος. Κι όχι επειδή δεν πρόσεχε. Αλλά μέσα σε οκτώ χρόνια, όλο και κάπου θα γίνει η στραβή. Την πρώτη φορά, ήταν 18 και όταν το ανακάλυψε ο «προστάτης» της, την έδειρε τόσο πολύ που απέβαλε. Τη δεύτερη φορά το έριξε μόνη της, πίνοντας τσάι απήγανου που είχε φυλαγμένο η μάνα της. Ήταν 21. Την τρίτη φορά, μόλις πέρσι, απέβαλε ενώ βρισκόταν με πελάτη, ο οποίος έφυγε οργισμένος, βρίζοντας και χωρίς να την πληρώσει. Σαν να μην έφτανε αυτό, έφαγε και ξύλο μόλις γύρισε σπίτι. Ποτέ δεν έχει καταφέρει να του πει ψέματα ή να του κρύψει κάτι. Φυσικά για νοσοκομείο ούτε λόγος, είναι πολύ ακριβό. ό,τι έκανε για να αναρρώσει το έκανε μόνη της.

Απόψε η Κόρρα είναι όπως πάντα στο πεζοδρόμιο, κοντά στα σύνορα της Χρονικής Ζώνης 12. Κάνει κρύο και τα αποκαλυπτικά της ρούχα δεν την ανακουφίζουν. Στέκεται και περιμένει τους πελάτες, στωικά, ανέκφραστα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο που έκλεψε την προηγούμενη νύχτα απ’ το σακάκι ενός από δαύτους. Ξεφυσάει τον καπνό αργά, χαζεύοντας τους στροβίλους που κάνει στον αέρα, και περιμένει.

Μερικές φορές εύχεται να της επιτεθεί κάποιος, να της πάρει το χρόνο και να την αφήσει να πεθάνει. Αλλά οι ληστές χρόνου δεν επιτίθενται σε πόρνες, τις θεωρούν συναδέλφους και τις αφήνουν στην ησυχία τους. Θα ήθελε να φύγει, αλλά είναι αδύνατον. Μόνο τα διόδια ανάμεσα στις ζώνες κοστίζουν σχεδόν όσο όλος ο χρόνος ενός κατοίκου του γκέττο. Και πέρα απ’ αυτό, χρειάζονται ένα σωρό χαρτιά για να μπορέσει να φύγει κάποιος, και στην περίπτωσή της, ακόμα και να ‘φευγε δεν θα ‘χε πουθενά να πάει.

Είναι τόσο χαμένη στις σκέψεις της που δεν προσέχει το μαύρο, γυαλιστερό αυτοκίνητο που σταματάει μπροστά της. Ξυπνάει μόνο όταν ακούει τον ήχο του αυτόματου παραθύρου που ανοίγει. Σκύβει να κοιτάξει μέσα, και το βλέμμα της καρφώνεται σε δύο παγωμένα γαλάζια μάτια.

«Χρονοφύλακας Ρέιμοντ Λίον», συστήνεται ο άντρας, δείχνοντας το σήμα του.
«Κόρρα Ριντ», αποκρίνεται εκείνη, νιώθοντας υποχρεωμένη να πει και το επίθετό της, κι αμέσως δαγκώνεται. Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να την πάει μέσα ή ακόμα χειρότερα να της κατασχέσει το χρόνο.
Βέβαια, εκείνος δεν φαίνεται να έχει διάθεση για τίποτα απ’ τα δύο.
«Ερευνούμε μια υπόθεση στη Ζώνη 12», την ενημερώνει. Έχει βαθιά, ζεστή φωνή. Η Κόρρα δεν θυμάται καν την τελευταία φορά που άκουσε κάτι παρόμοιο. Οι φωνές των αντρών στο γκέττο είναι στριγγές, ψευτομάγκικες και πολλές φορές κλαψιάρικες. «Μήπως έχεις ακουστά κάποιον Τζακ Μπρεντ;»
Η Κόρρα παγώνει μόλις ακούει το όνομα. Ρίχνει μια ματιά γύρω της, να δει αν την ακούνε ή τη βλέπουν, κι έπειτα γνέφει καταφατικά μια φορά, πολύ αργά.
«Δεν μπορείς να μιλήσεις;»
Γνέφει ξανά, «όχι» αυτή τη φορά. Ο Λίον αμέσως υψώνει τη φωνή του κι αλλάζει θέμα.
«Πόσο χρεώνεις;»
«15 λεπτά την ώρα», απαντάει τρέμοντας εκείνη. Ο Λίον της κάνει νόημα να μπει στο αμάξι. Μόλις κάθεται στη θέση του συνοδηγού, εκείνος κλειδώνει τις πόρτες και κλείνει τα παράθυρα.
«Τώρα μπορείς να μιλήσεις», της λέει καθώς βάζει μπροστά τη μηχανή.

Η Κόρρα δεν απαντάει αμέσως, αλλά όταν το κάνει, η φωνή της μόλις που ακούγεται. «Είναι ο προστάτης μου.» Και βγάζει τα σώψυχά της στον Χρονοφύλακα, σαν να πρόκειται για έναν πολύ καλό της φίλο. Δεν τον έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή της, αλλά νιώθει πως θα είναι ασφαλής. Μπορεί να φταίνε τα μάτια του γι’ αυτό.
«Υποψιάζεσαι πως ο Μπρεντ σκότωσε τους δικούς σου;» τη ρωτάει όταν τελικά σωπαίνει.
«Ναι, αλλά δεν ξέρω γιατί. Η μητέρα μου τον είχε αναφέρει μια φορά σαν παλιό φίλο, τίποτα άλλο. Δεν ξέρω τι διαφορές θα μπορούσαν να έχουν.»

Ο Λίον μένει σιωπηλός για λίγη ώρα, σαν κάτι να σκέφτεται. Στο τέλος λέει:
«Μη σου ξεφύγει κουβέντα γι’ αυτό στον Μπρεντ. Θα σε βοηθήσουμε να ξεφύγεις. Υπάρχει πιθανότητα να είναι μπλεγμένος σε ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, φόνους, να έχει κι άλλες κοπέλες που να εκμεταλλεύεται.»
Η Κόρρα κουνάει το κεφάλι της. «Δεν έχω δει καμία άλλη τις ώρες που είμαι σπίτι. Βέβαια κι αυτός λείπει συνεχώς αλλά πάντα υπέθετα πως μπεκροπίνει, γιατί όποτε τον βλέπω είναι μεθυσμένος.»
«Αυτό δε σημαίνει πως δεν κάνει και τίποτα άλλο», επισημαίνει ο Χρονοφύλακας και σταματάει το αυτοκίνητο σε μια γωνιά του δρόμου. Σηκώνει το αριστερό του μανίκι και ρίχνει μια ματιά στο ρολόι. «Πόσο χρόνο έχεις;»
Εκείνη μιμείται τις κινήσεις του. «Τρεις ώρες.»

Ο Λίον δεν απαντά, μόνο πιάνει το χέρι της και το γυρνάει, φέρνοντας τον καρπό του πάνω στον δικό της. Ο χρόνος φεύγει απ’ το ρολόι του και περνάει στο δικό της, κι η Κόρρα καταλαβαίνει πως της δίνει παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε. Τραβάει το χέρι της τρομαγμένη.
«Μην το κάνεις.»
«Γιατί φοβάσαι; Πες πως είχες έναν παραπάνω πελάτη.»
«Δεν μπορώ. Θα το καταλάβει. Πάντα το καταλαβαίνει όταν λέω ψέματα.»
Χαμογελάει λίγο κοροϊδευτικά. Τα χείλη του είναι όμορφα και σαρκώδη, ταιριάζουν στο γωνιώδες πρόσωπό του. «Μα δεν λες ψέματα. Απλά κρύβεις την αλήθεια.»
Προφανώς είναι άνθρωπος στον οποίο δεν ωφελεί να φέρνεις αντιρρήσεις, οπότε απλά γνέφει. «Ευχαριστώ.»

Τα μάτια του, πάντα κρύα, πέφτουν πάνω στις μελανιές που έχει στα μπράτσα, στα πόδια. «Αυτός σε έκανε έτσι;»
Εκείνη, ντροπιασμένη, προσπαθεί να τις κρύψει, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο με τόσο λίγα ρούχα. «Ναι. Με δέρνει ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος.»
Ο Λίον μουρμουρίζει κάτι μέσα απ’ τα δόντια του, χωρίς να τον ακούσει η κοπέλα. Έπειτα, η φωνή του ανεβαίνει ξανά στα φυσιολογικά της επίπεδα. «Θα επικοινωνήσω μαζί σου όταν θα έχω νεότερα. Να προσέχεις.»

Όταν η Κόρρα κατεβαίνει απ’ το αυτοκίνητο, εκείνος της γνέφει μέσα απ’ το τζάμι και φεύγει πατώντας το γκάζι.  Η υπόλοιπη νύχτα περνάει με τον συνηθισμένο της ρυθμό. Άντρες έρχονται και φεύγουν, και στο τέλος έχει μαζέψει αρκετό χρόνο ώστε να μπορεί να καλύψει τα 15 επιπλέον λεπτά.

Την ώρα που γυρίζει σπίτι έχει σχεδόν ξημερώσει. Ο Μπρεντ κοιμάται ροχαλίζοντας στο κρεβάτι των γονιών της. Βρωμάει φτηνή μπύρα και κάτουρο. Του ρίχνει μια αθόρυβη μούντζα, μπαίνει στο δωμάτιό της και πέφτει εξαντλημένη για ύπνο.

Την ώρα που ξυπνάει το πρωί, εκείνος έχει ήδη σηκωθεί. Τον βρίσκει στην κουζίνα, να πίνει αργά τον καφέ του.
«Καλημέρα», του λέει καθώς κάθεται απέναντί του.
«Καλημέρα. Κοιμήθηκες καλά;»
«Πολύ καλά, εσύ;»
Χαμογελάει. «Τέλεια. Θες καφέ;»
«Ναι, θα ήθελα λίγο. Με μια κουταλιά ζάχαρη αν γίνεται.»
Ο Ρέιμοντ παίρνει την καφετιέρα και της βάζει λίγο καφέ σ’ ένα φλιτζάνι, αμέσως μετά προσθέτει τη ζάχαρη και της τον δίνει. «Έτοιμη.»
Η Κόρρα τον ευχαριστεί και πίνει μερικές γουλιές. Ο Ρέιμοντ κοιτάζει το ρολόι του.
«Πήγαινε να ετοιμαστείς, θα πρέπει να φύγουμε σε λίγο.»

Το πρώτο πράγμα που προσέχει η Κόρρα στην διαδρομή είναι το πόσο καθαρά, ήσυχα και φωτεινά είναι όλα. Τα κτίρια είναι ψηλά και γυάλινα, αντανακλούν το φως του ήλιου, οι δρόμοι είναι φαρδιοί και η κίνηση ανύπαρκτη. Η οδική συμπεριφορά μπορεί να περιγραφεί μόνο με δύο λέξεις: απόλυτος σεβασμός.

Το ιατρείο βρίσκεται σε μια αρκετά κεντρική περιοχή, κι η γιατρός είναι μια κοκκινομάλλα γυναίκα με γυαλιά μυωπίας ονόματι Λίνα Χολμς και που, απ’ ό,τι καταλαβαίνει η Κόρρα κοιτώντας τα μάτια της, πρέπει να έχει περάσει τα 40.

Η γιατρός την χαιρετά ευγενικά και την παρακαλεί να καθίσει.
«Ο Χρονοφύλακας Λίον μου εξήγησε την κατάσταση, οπότε δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι», της λέει. «Έμαθα πως έχεις υποστεί κάποια πολύ τρομακτικά πράγματα. Μπορείς να μου πεις ειλικρινά πώς ήταν η υγεία σου όλα αυτά τα χρόνια;»

Η Κόρρα δυσκολεύεται να βρει τις λέξεις για να απαντήσει σ’ αυτή την όμορφη γυναίκα που της μιλάει σαν να είναι ίσες, αλλά στο τέλος λέει:
«Δεν ξέρω. Δεν αρρώσταινα συχνά, αλλά είχα πονοκεφάλους και κράμπες. Απέβαλα και τρεις φορές.»
«Σίγουρα απέβαλες και τις τρεις;» Το βλέμμα της υποδηλώνει πως ξέρει ήδη τα πάντα και πως δεν υπάρχει λόγος για την Κόρρα να λέει ψέματα. Γιατί με ρωτάει τότε;
«Όχι. Τη μία έκανα έκτρωση μόνη μου. Με απήγανο»
«Μάλιστα.» Η κυρία Χολμς βγάζει συλλογισμένη τα γυαλιά της. «Πήγαινε στο πίσω δωμάτιο, άλλαξε, κι έρχομαι να σε εξετάσω.»

Η Κόρρα γνέφει και σπεύδει να υπακούσει. Αν ο γιατρός ήταν άντρας, θα της ήταν πολύ δύσκολο να το κάνει. Υποψιάζεται πως ο Ρέιμοντ έψαξε επίτηδες για γυναίκα επαγγελματία και νιώθει ξανά υπόχρεη. Θέλει πραγματικά να δει πώς θα βρει έναν τρόπο να του το ξεπληρώσει.

Η εξέταση δεν διαρκεί πολύ· αν και για την Κόρρα κάτι τέτοιο είναι εντελώς καινούριο, δεν δείχνει το άγχος της, ούτε το φόβο της πως η γιατρός της φέρεται καλά μόνο και μόνο επειδή έτσι πρέπει.

Όμως χλωμιάζει όταν η κυρία Χολμς της λέει, με ένα ανήσυχο ύφος:
«Δεν ξέρω πως θα το πάρεις αυτό, αλλά πρέπει να στο πω.»
«Τι συμβαίνει; Είναι κάτι κακό;»
«Κοίτα, ξέρω πως οι συνθήκες ζωής και υγιεινής σου δεν ήταν κι οι καλύτερες. Δεν σε κατηγορώ γι’ αυτό. Θέλω από δω κι εμπρός όμως να φροντίζεις τον εαυτό σου. Θα σου γράψω και κάποια φάρμακα.»
«Γιατί, τι έχω;» Τώρα πραγματικά φοβάται.
«Δεν είναι κάτι σίγουρο, αλλά θα σου πάρω αίμα και ιστό για καλλιέργεια και κάποια επιπλέον τεστ. Ίσως έχεις προσβληθεί από κάποιο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα. Επίσης, είσαι τριών εβδομάδων έγκυος.»

Αμέσως νιώθει το κεφάλι της να γυρίζει. Τα δάχτυλά της σφίγγουν τα πλαϊνά του κρεβατιού.
«Τι θα κάνω τώρα;»
«Πρώτα απ’ όλα, μην πανικοβληθείς. Σε δυο μέρες θα έχουμε τα αποτελέσματα των αιματολογικών. Αν δούμε ότι κάτι πάει στραβά, θα σκεφτούμε το ενδεχόμενο ενός ασφαλούς τερματισμού της κύησης. Αλλιώς είναι δική σου επιλογή αν θα το κρατήσεις ή όχι.»

Η Κόρρα βγαίνει απ’ το κτίριο παραπατώντας και έτοιμη να κλάψει. Δεν θέλει να κάνει παιδί, πόσο μάλλον το παιδί κάποιου που τη βίαζε τα τελευταία οκτώ χρόνια. Πόσο μάλλον απ’ τη στιγμή που δεν έχει δουλειά, η επιβίωσή της είναι αμφίβολη και μπορεί να είναι και άρρωστη. Μπόρεσε να το αποφύγει όλο αυτόν τον καιρό, αλλά τώρα δεν ξέρει τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει.

Βλέπει τον Ρέιμοντ να την περιμένει στο αυτοκίνητό του, ακριβώς εκεί που την άφησε όταν έφτασαν, μασώντας τσίχλα και διαβάζοντας εφημερίδα. Ανοίγει την πόρτα και κάθεται δίπλα του, ελπίζοντας να μην προσέξει τα χάλια της.
«Τι σου είπε;» τη ρωτάει, κοιτώντας την εξεταστικά. Εκείνη με το ζόρι κρατιέται να μην τα μπήξει μες στη μέση του δρόμου.
«Τίποτα. Τα αποτελέσματα θα βγουν μεθαύριο», είναι το μόνο που λέει στην αρχή.
«Μόνο αυτό; Δεν μου φαίνεσαι πολύ καλά.»

Περνάει λίγη ώρα μέχρι να απαντήσει. Στο τέλος, παίρνει μια βαθιά ανάσα και το ξεφουρνίζει.
«Είμαι έγκυος.»
«Τι;» Είναι φανερό πως δεν την πιστεύει, αλλά δεν μπορεί να το ξαναπεί. «Είναι του Μπρεντ;»
«Ναι.» Η φωνή της είναι ραγισμένη, κι ο Χρονοφύλακας βάζει μπροστά τη μηχανή.
«Πάμε σπίτι να τα πούμε.»

Στην ασφάλεια του σπιτιού, η Κόρρα ξεσπάει.
«Δεν το θέλω», φωνάζει ανάμεσα στους λυγμούς της. «Δεν θέλω να το κρατήσω, δεν είναι δικό μου, δεν το αγαπάω!»
Όταν ο Ρέιμοντ κάνει να την αγκαλιάσει, εκείνη χτυπιέται και προσπαθεί να τον σπρώξει, αλλά αυτός την κρατάει πιο δυνατά. Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει.

«Θέλω να πεθάνω», του ψιθυρίζει όταν καταλαγιάζει η παραφορά της.
«Σε παρακαλώ, ηρέμησε. Θα βρούμε μια λύση.»
«Τι λύση, Ρέιμοντ; Δεν το θέλω. Εδώ με το ζόρι επιβιώνω, θα πρέπει να μεγαλώσω κι ένα παιδί που θα μου θυμίζει τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου;»
«Καταλαβαίνω πως νιώθεις, αλλά μην πάρεις βιαστικά μια τέτοια απόφαση.»
«Όχι, δεν καταλαβαίνεις. Κανείς δεν καταλαβαίνει.»

Και μ’ αυτό ξεμπλέκεται απ’ την αγκαλιά του και τρέχει στο δωμάτιό της πριν εκείνος προλάβει να την ακολουθήσει. Πέφτει στο κρεβάτι· νιώθει τόσο κουρασμένη που το μόνο που θέλει είναι να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει ποτέ ξανά. Κουκουλώνεται με τα σκεπάσματα και κλείνει τα μάτια, αλλά ο ύπνος της είναι ανήσυχος.

Όταν αποφασίζει να σηκωθεί, είναι μόνη στο σπίτι, και στην κουζίνα υπάρχει μόνο ένα σημείωμα.

Είμαι στη δουλειά, το απόγευμα θα είμαι πίσω. Έχει φαγητό στο ψυγείο. Αν χρειαστείς κάτι πάρε με τηλέφωνο. Προσπάθησε να ηρεμήσεις.

«Με υποχρέωσες», μουρμουρίζει και ανοίγει το ψυγείο. Βρίσκει λίγα κομμάτια τυρόπιτας και τα ζεσταίνει στο φούρνο πριν τα φάει. Δεν είχε καταλάβει πόσο πεινούσε.

Το κλειδί στην εξώπορτα γυρίζει λίγο μετά τη δύση του ηλίου, κι η Κόρρα κάνει νοητικά το σταυρό της. Παρόλο που η εγκληματικότητα στην Ζώνη 4 είναι πρακτικά ανύπαρκτη, εκείνη ακόμα φοβάται να μείνει μόνη τη νύχτα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσει τους τρόμους μιας ολόκληρης ζωής επειδή έμεινε δυο μέρες εκτός γκέττο.

Μα ο Ρέιμοντ είναι εμφανώς ταραγμένος. Κάτι δεν πήγε καλά στη δουλειά, σκέφτεται η Κόρρα μόλις τον βλέπει, αλλά δεν τολμάει να τον ρωτήσει. Φοβάται μήπως επεμβαίνει κάπου.

Τελικά δεν χρειάζεται να ρωτήσει γιατί το λέει από μόνος του.
«Σκεφτόμουν όλη μέρα αυτό που έγινε το πρωί. Δεν μπορώ να σε αφήσω να το κάνεις.»
«Γιατί όχι; Δεν είναι και τόσο σπουδαίο.»
«Είναι. Μπορεί να μην το νιώθεις ακόμα, αλλά μεγαλώνει μια ανθρώπινη ζωή μέσα σου. Δεν πρέπει να την σκοτώσεις.»
«Ρέιμοντ, είναι απλά ένα έμβρυο. Δεν νιώθει τίποτα.»
«Το ξέρω. Απλά… σκέψου το. Περίμενε τα αποτελέσματα. Αν βιαστείς να αποφασίσεις, μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο λάθος.»
Η Κόρρα ανασηκώνει τους ώμους. «Τι σήμερα, τι αύριο. Δεν νομίζω να αλλάξω γνώμη. Εξάλλου, ακόμα κι αν το κρατήσω, πώς θα ζήσει; Πώς θα ζήσω εγώ;»
«Θα φροντίσω εγώ γι’ αυτό.»

Παγώνει, νιώθει τα πόδια της να ριζώνονται στο πάτωμα. Δεν μπορεί να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει.
«Τι είναι αυτά που λες;» καταφέρνει να πει στο τέλος, αλλά η φωνή της βγαίνει σαν κρώξιμο κι αναγκάζεται να ξεροβήξει για να την καθαρίσει.

Ο Ρέιμοντ κάνει δυο βήματα προς το μέρος της.
«Θα φροντίσω κι εσένα και το παιδί. Δεν θα είναι μπάσταρδο, αλλά θα έχει το δικό μου όνομα. Αν με αφήσεις.»
«Τι μου ζητάς;» ψιθυρίζει.
Παίρνει το χέρι της στο δικό του. «Θα με παντρευτείς;»

«Δεν… δεν ξέρεις τι λες», καταφέρνει να ψελλίσει η Κόρρα. «Δεν γίνεται αυτό.»
«Μη βιάζεσαι. Αποφασίζεις με την ησυχία σου. Απλά θέλω να ξέρεις πως θα είμαι εκεί για σένα, και για το παιδί, αν αποφασίσεις να το κρατήσεις.»
Δεν μπορεί πια να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Μιλάς σοβαρά τώρα; Δεν είμαι δα και τόσο σημαντική, γιατί να θες να με βοηθήσεις έτσι;»
Ο Ρέιμοντ παίρνει το πρόσωπό της στις παλάμες του και στεγνώνει τα μάγουλά της με τους αντίχειρες. «Για μένα, είσαι σημαντική. Δεν θέλω να σ’ αφήσω στη μοίρα σου. Ούτε αυτό εδώ.» Και το ένα του χέρι ακουμπάει στην επίπεδη ακόμα κοιλιά της. «Σε νοιάζομαι.»
Η Κόρρα απομακρύνεται από κοντά του. «Μπορώ να μείνω μόνη για λίγο;»
«Φυσικά.»

Αποσύρεται στον ξενώνα. Δεν κλαίει πια, αλλά νιώθει αναποφάσιστη. Δεν θέλει να φέρει στον κόσμο ένα μωρό προϊόν βιασμού, αλλά η προοπτική ενός γάμου την ενθουσιάζει και την τρομάζει ταυτόχρονα. Μένει ώρες ξαπλωμένη, να σκέφτεται κοιτώντας το ταβάνι, και στο τέλος την παίρνει ο ύπνος.

Νιώθει το βάρος του Ρέιμοντ στο κρεβάτι, το χέρι του να χαϊδεύει την κοιλιά της, ακούει τα τρυφερά λόγια που ψιθυρίζει σαν μέσα σ’ όνειρο, κι όταν ξυπνάει, δεν ξέρει αν ήταν αλήθεια ή ψέματα.

Αυτό το πρωί, ο Ρέιμοντ την συνοδεύει στην ψυχολόγο. Λέγεται Γκρέτα Άσλερ, είναι ξανθιά και ψηλή, φαίνεται αυστηρή και η προφορά της υποδηλώνει γερμανική καταγωγή. Παρόλα αυτά, είναι αρκετά ευγενική και με πολλή κατανόηση.

Στην αρχή, αφήνει την Κόρρα να μιλήσει μόνη της, κι αυτό διαρκεί περίπου μια ώρα, μέχρι που φτάνει στα χτεσινά γεγονότα. Οι οδηγίες ήταν σαφείς: μην αφήσεις τίποτα έξω. Μετά η κυρία Άσλερ αφήνει το σημειωματάριό της στο γραφείο, δαγκώνει το καπάκι του στυλό και λέει:
«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου. Πιστεύεις πως δεν μπορείς να δεχτείς την πρόταση του κυρίου Λίον επειδή ήσουν πόρνη, έτσι δεν είναι;»
Η Κόρρα γνέφει μια φορά, καταφατικά.
«Όμως δεν ήθελες να βρεθείς σ’ εκείνη τη θέση. Και γενικά η ζωή σου δεν θα είχε πάρει αυτή την τροπή αν δεν είχαν σκοτωθεί οι δικοί σου. Το θέμα είναι, σ’ αρέσει όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα; Το βλέπεις για καλό;»
«Δεν ξέρω. Πέρασα πολύ άσχημα. Ήταν σίγουρα καλό που γνώρισα τον Ρέιμοντ και που ξέφυγα, αλλά δεν ξέρω αν η εγκυμοσύνη μου θα αποδειχθεί καλή ή όχι.»
«Είναι στο χέρι σου αυτό. Αν δεν υπήρχε ο Ρέιμοντ, τι θα έκανες;»
«Θα το έριχνα χωρίς δεύτερη σκέψη.»
«Αλλά τώρα;»
Ανασηκώνει τους ώμους. «Θα μπορούσα να έχω μια οικογένεια. Να μην βάλω σε κίνδυνο την υγεία μου. Να γεννήσω αυτό το παιδί, κι άλλα παιδιά στο μέλλον.»
«Τον αγαπάς;»
Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Μένει για λίγο σιωπηλή, ψάχνοντας μέσα της, και τελικά λέει: «Δεν ξέρω, αλλά θα μπορούσα.»
«Μάλιστα. Κοίτα, δεν μπορώ να επηρεάσω την απόφασή σου, δεν έχω αυτό το δικαίωμα, αλλά αν θες να είσαι μαζί του, σκέψου καλά την επόμενή σου κίνηση.»
«Πιστεύετε ότι αν τελικά το ρίξω, θα τον διώξω; Θα με αφήσει;» Η φωνή της τρέμει καθώς μιλάει.
«Δεν ξέρω, Κόρρα. Δεν γνωρίζω εκείνον, αλλά εσένα. Αν όσα μου λες είναι όπως τα καταλαβαίνω, τότε δεν θα σε αφήσει. Αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Κι εσύ δεν πρέπει να επαναπαυτείς.»

Το ραντεβού τελειώνει, όμως η Κόρρα δεν αναφέρει τίποτα απ’ αυτά στον Ρέιμοντ. Λέει απλά πως πήγε καλά, και πως η Γκρέτα την περιμένει ξανά την επόμενη εβδομάδα. Αμέσως μετά, ο Ρέιμοντ αγοράζει μια εφημερίδα μικρών αγγελιών απ’ το περίπτερο και της την δίνει.
«Ψάξε εδώ κι αν βρεις κάτι που σ’ αρέσει, πες μου. Επίσης θα χρειαστείς κι ένα κινητό.»
«Θα το αγοράσω μόνη μου αυτό, με το χρόνο της δουλειάς.»
Ο Χρονοφύλακας γνέφει αρνητικά. «Δεν μπορούμε να περιμένουμε τόσο. Στην Ζώνη 4, υπάρχουν κάποιοι κανόνες όταν ξεκινάς να βρεις δουλειά. Πρέπει να ξέρεις τι θες, να ντύνεσαι καλά και να έχεις κινητό τελευταίας τεχνολογίας. Αλλιώς σε θεωρούν φτωχαδάκι και σε παίρνουν στο ψιλό.»
«Το έπαθες κι εσύ αυτό», παρατηρεί η κοπέλα, ακούγοντας την πικρία στη φωνή του, αλλά εκείνος δεν απαντά.

Γυρνούν στο σπίτι δυο ώρες αργότερα. Η Κόρρα έχει καινούριο κινητό, καινούρια ρούχα και ο Ρέιμοντ κάμποσες εβδομάδες λιγότερες στο ρολόι του. Όχι ότι υπάρχει κίνδυνος να ξεμείνει, γιατί στην υπηρεσία πάντα τους προμηθεύουν με ημερήσιες δόσεις χρόνου, και στο σπίτι έχει φυλαγμένο κι άλλον. Η Κόρρα υπόσχεται από μέσα της να μην τον ξαναφήσει να πληρώσει, όχι αφού βρει δουλειά, κι έπειτα το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να βάλει το κινητό να φορτίσει.

Την ώρα που τακτοποιεί τα ρούχα στην ντουλάπα, ο Ρέιμοντ λαμβάνει μια κλήση.
«Είναι απ’ την δουλειά», της λέει. «Προέκυψε κάτι επείγον. Θα είσαι εντάξει μέχρι να γυρίσω;»
Εκείνη κουνάει το κεφάλι. «Μην ανησυχείς.»
«Οκέι. Αν χρειαστείς κάτι, πάρε με τηλέφωνο.»

Όταν μένει μόνη, τηγανίζει δυο αυγά στα γρήγορα και τα τρώει με ψωμί. Ύστερα, αφού έχει πλύνει και μαζέψει το πιάτο της, πηγαίνει στον ξενώνα, κάθεται σταυροπόδι στο κρεβάτι και ανοίγει την εφημερίδα.

Έχουν περάσει γύρω στις δύο ώρες όταν γυρίζει και την τελευταία σελίδα, και έχει σημειώσει ήδη καμιά δωδεκαριά αγγελίες που την ενδιαφέρουν. Κλείνει την εφημερίδα και τη βάζει στην άκρη. Ο Ρέιμοντ ακόμα δεν έχει γυρίσει και αναρωτιέται τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για να γεμίσει τις ώρες της. Είναι πολύ νωρίς για να κοιμηθεί.

Τότε της έρχεται μια ιδέα. Η βιβλιοθήκη στο σαλόνι! Φυσικά. Έχει πολύ καιρό να πέσει στα χέρια της κάποιο καινούριο και καλό βιβλίο. Όσο ήταν στο σχολείο, είχε διαβάσει σχεδόν όλη τη δανειστική βιβλιοθήκη, τα περισσότερα βιβλία της οποίας ήταν θαύμα που δεν της έμεναν στα χέρια απ’ την πολυκαιρία, αλλά μετά τα μόνα πράγματα που έβρισκε ήταν πεταμένα άρλεκιν και κατασκισμένα αστυνομικά δεύτερης διαλογής.

Η βιβλιοθήκη του Ρέιμοντ είναι καλοδιατηρημένη, με εκδόσεις τόσο χαρτόδετες όσο και με σκληρά καλύμματα. Υπάρχουν και μερικά δερματόδετα. Τα βιβλία είναι ταξινομημένα ανάλογα με τον εκδοτικό οίκο κι η Κόρρα χαμογελάει. Αυτός εδώ είναι οργανωτικός χωρίς να γίνεται εμμονικός αν του πειράξεις τη σειρά. Καλό αυτό.

Το πρώτο βιβλίο που της τραβάει την προσοχή είναι το ‘Φαρενάιτ 451’. Ρίχνει μια ματιά στην περίληψη στο πίσω μέρος και αποφασίζει να το διαβάσει. Είναι και μικρό, οπότε αν το τελειώσει πριν γυρίσει ο Ρέιμοντ, θα μπορεί να ξεκινήσει κι άλλο ένα.

Το βιβλίο αποδεικνύεται καλογραμμένο και με έντονες εικόνες. Μιλάει για μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος, όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα και καίγονται αν ανακαλυφθούν. Την περισσότερη ώρα η Κόρρα εκνευρίζεται με τους χαρακτήρες που είναι εξαρτημένοι απ’ τον τηλεοπτικό κόσμο και δεν μπορούν να εκτιμήσουν τίποτα πέρα απ’ αυτό, αλλά τελικά τους λυπάται. Και ζηλεύει τόσο πολύ εκείνους που καταφέρνουν να μάθουν απ’ έξω ολόκληρα βιβλία, σαν ζωντανές βιβλιοθήκες.

Το τελειώνει μιάμιση ώρα αργότερα, κι είναι ακόμα μόνη, οπότε ξανακατευθύνεται προς τη βιβλιοθήκη.
Είναι στο ένα τρίτο του δεύτερου βιβλίου όταν καταφτάνει ο Ρέιμοντ.
«Πώς πήγε;» τον ρωτάει, χωρίς να σηκώσει τα μάτια απ’ τη σελίδα.
«Καλά μωρέ. Τι διαβάζεις;»
« Το ‘Πόλεμος και Ειρήνη’. Το έψαχνα πολύ καιρό. Ελπίζω να μη σε πειράζει που το δανείστηκα.»
«Καθόλου. Σ’ αρέσει;»
«Αρκετά, αλλά θα συνεχίσω αύριο.» Τσακίζει τη σελίδα, κλείνει το βιβλίο και το ακουμπάει στο κομοδίνο. «Πεινάς;»
«Ω ναι. Έλα να μαγειρέψουμε τίποτα.»
Στην κουζίνα, η Κόρρα τον ρωτάει, καθώς κόβει μια σαλάτα:
«Τι έγινε στην δουλειά;»
«Μάλλον εντοπίσαμε κάποιον συνεργάτη του Μπρεντ.» Ο Ρέιμοντ είναι ατάραχος καθώς απαντάει, ενώ την ίδια στιγμή τηγανίζει μια μερίδα γαύρους. «Άφησε τα ίχνη του στη Ζώνη 12, κοντά στο σπίτι σου.»
«Έψαχνε κάτι;»
«Έτσι φαίνεται. Αύριο θα στείλουμε ένα σώμα να ψάξει το σπίτι. Να δούμε αν υπάρχουν σημάδια διάρρηξης, αν λείπει τίποτα από μέσα.»
«Θα πας κι εσύ;»
Εκείνος κάνει μια μικρή παύση πριν απαντήσει. «Πρέπει να σε πάω στη γιατρό αύριο, έτσι δεν είναι;»
«Μπορώ να πάω και μόνη μου.»
«Είσαι σίγουρη;» Η Κόρρα γνέφει. «Εντάξει λοιπόν. Θα είμαι πίσω το μεσημέρι.» Οι γαύροι είναι έτοιμοι, οπότε τους πετάει απ’ το τηγάνι σ’ ένα μεγάλο πιάτο καθώς η κοπέλα στρώνει το τραπέζι. «Αλήθεια, έριξες καμιά ματιά στην εφημερίδα;»
«Ναι, και βρήκα κάποια πράγματα. Θα στα δείξω μετά.»

Μετά το φαγητό, της δίνει κάμποσο χρόνο και οδηγίες για το πώς να πάει στο ιατρείο της Λίνα Χολμς με τα μέσα μεταφοράς. Έπειτα πηγαίνουν στο δωμάτιό της και ανοίγουν τις μικρές αγγελίες. Ο Ρέιμοντ μελετάει τις σημειωμένες σχολιάζοντας.

«Αυτό το βιβλιοπωλείο είναι αρκετά κοντά, ξέρω και τον ιδιοκτήτη… Μην πας σ’ αυτή την καφετέρια, πρέπει να κοιμηθείς με τον εργοδότη για να σε προσλάβει, και δίνει και ψίχουλα… Αυτό το μαγαζί είναι πολύ σνομπ, αλλά δεν χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις…» και ούτω καθ’ εξής.
«Πιστεύεις πως έχω ελπίδες;» τον ρωτάει η Κόρρα στο τέλος.
«Νομίζω πως θα ‘σαι μια χαρά», δηλώνει και της ανακατώνει καθησυχαστικά τα μαλλιά.

Όταν ο Ρέιμοντ γυρίζει σπίτι, την επόμενη ημέρα, έρχεται αντιμέτωπος με την σιωπή. Το διαμέρισμα είναι ήσυχο, σαν να μην βρίσκεται κανείς εκεί, κι όμως εκείνος είναι σίγουρος πως η Κόρρα θα είχε γυρίσει από πιο νωρίς. Θυμάται πως είχε ραντεβού με τη γυναικολόγο και μετά θα πήγαινε να ψάξει για δουλειά, όμως η ώρα είναι περασμένη, σχεδόν τέσσερις το μεσημέρι, και δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ακόμα έξω.

Εκείνη τη στιγμή του έρχεται μια ιδέα. Προχωράει στο διάδρομο προς το δωμάτιό της και βρίσκει την πόρτα κλειστή. Χτυπάει μα κανείς δεν του απαντά. Ίσως να κοιμάται, σκέφτεται, και αντί να ξαναχτυπήσει, ανοίγει αργά και αθόρυβα την πόρτα.

Το κρεβάτι είναι άθικτο, πέρα από την τσάντα της, που είναι πεταμένη άτσαλα πάνω του. Η πόρτα του μπάνιου όμως είναι μισάνοιχτη κι από μέσα ακούγεται το νερό που τρέχει. Ο Ρέιμοντ κατευθύνεται προς τα κει, ανοίγει την πόρτα, και βρίσκει την Κόρρα γονατισμένη στο πάτωμα μπροστά στη λεκάνη. Υπάρχει μια διάχυτη οσμή εμετού στο δωμάτιο, αλλά ευτυχώς είναι σχετικά αχνή, πράγμα που σημαίνει πως η κοπέλα είναι εκεί μέσα αρκετή ώρα.
«Θεέ μου, Κόρρα, είσαι καλά;»

Φυσικά και δεν είναι, ηλίθιε. Η φωνή του βγαίνει γεμάτη ανησυχία καθώς γονατίζει δίπλα της και την παίρνει στην αγκαλιά του. Τρέμει ολόκληρη, παρατηρεί, και τα μάτια της είναι κοκκινισμένα απ’ το κλάμα. Δεν μπορεί να του απαντήσει, της έχει κοπεί η λαλιά. Πολύ προσεκτικά, μετακινεί το κεφάλι της ώστε να ακουμπάει στον ώμο του, την σηκώνει όρθια, συγκρατώντας την απ’ τη μέση, και, αφού ανοίγει τη βρύση του νιπτήρα, της πλένει απαλά το πρόσωπο και το στόμα.

«Ησύχασε, κορίτσι μου. Ησύχασε, εγώ είμαι εδώ. Τι σου συνέβη;»
«Ρέιμοντ…» Τώρα που βλέπει καλύτερα το πρόσωπό της, είναι κατάχλωμη σαν φάντασμα. Κι η καρδιά του πηγαίνει να σπάσει από το άγχος. «Είναι από… από την εγκυμοσύνη… ξεκίνησαν τα συμπτώματα…»
«Είχες και το πρωί;» Εκείνη γνέφει καταφατικά. «Και γιατί δεν μου το είπες;»
«Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω…»
Ο Ρέιμοντ αναστενάζει επικριτικά. «Έπρεπε να μου το πεις. Δεν θα σε άφηνα να βγεις μόνη σου έξω.»
«Ήμουν καλά μέχρι που έφυγα απ’ τη γιατρό, ύστερα γύρισα κατευθείαν σπίτι, δεν άντεχα να ψάξω και για δουλειά…»
«Έλα να ξαπλώσεις.»

Και πριν προλάβει η Κόρρα να διαμαρτυρηθεί, τη σηκώνει στην αγκαλιά του και τη βγάζει απ’ το μπάνιο για να την αποθέσει πάνω στο στρωμένο κρεβάτι.
«Θέλεις να μου πεις τι σου είπε η γιατρός;» τη ρωτάει χαμηλόφωνα, καθώς τραβάει τα σεντόνια πάνω στο λεπτό της κορμί. Εκείνη κάνει ένα κουβάρι το μπροστινό μέρος στις χούφτες της και απαντάει εξίσου σιγανά:
«Δεν έχω τίποτα σοβαρό και το έμβρυο δεν κινδυνεύει. Έχω κολλήσει βέβαια κάποιο νόσημα αλλά είναι εύκολα θεραπεύσιμο, μου έγραψε και φάρμακα οπότε σε λίγο καιρό θα είμαι εντελώς καλά. Σε παρακαλώ, έχεις τη δουλειά σου, δεν θέλω να ανησυχείς και για μένα.»
«Ό,τι και να λες, ανησυχώ. Σκέφτηκες καθόλου αυτό που σου πρότεινα προχτές;»
Η Κόρρα σηκώνει τα μάτια και τον κοιτάζει σταθερά –ίσως και λίγο αυστηρά. «Δεν υπάρχει περίπτωση να το κρατήσω.»

Εκείνος σφίγγει τρυφερά τις γροθιές της μέσα στη δική του. Το πρόσωπό του είναι χαραγμένο από ανησυχία και λύπη. «Γιατί είσαι τόσο αρνητική; Μπορώ και θέλω να σε βοηθήσω, γιατί δε με αφήνεις;»

Για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα, δεν του απαντάει. Μόνο γυρίζει το πρόσωπό της απ’ την άλλη και κλείνει τα μάτια για να κρύψει τα δάκρυα που αναβλύζουν ξαφνικά απ’ τα μάτια της.
«Μην κλαις…» της ψιθυρίζει εκείνος, αγγίζοντας απαλά το μάγουλό της. «Δεν αντέχω να σε βλέπω να κλαις…»

Τα τρυφερά του λόγια φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούσε. Τώρα η Κόρρα κλαίει φανερά, με λυγμούς και αναστεναγμούς που ταράζουν το στήθος της. Ο Ρέιμοντ πλησιάζει και την τραβάει κοντά του, κλείνοντάς την στην αγκαλιά του, φιλώντας την κορυφή του κεφαλιού της, προσπαθώντας να την ηρεμήσει όπως μπορεί.

«Συγνώμη…» του ψιθυρίζει ανάμεσα στους λυγμούς της. «Είσαι τόσο καλός μαζί μου, μ’ έχεις βοηθήσει πάρα πολύ, κι εγώ φέρομαι σαν εγωίστρια…»
«Όχι, δεν ισχύει αυτό», την καθησυχάζει, χαΐδεύοντας τα μαλλιά της. «Είσαι ταλαιπωρημένη, μπερδεμένη. Απλά θες το καλύτερο για σένα. Δεν είναι κακό αυτό.»
«Είναι κακό όμως που θέλω να απαλλαγώ από… αυτό;»
«Όχι, δεν είναι κακό, εξάλλου είναι δικό σου το σώμα… μετά από πολύ καιρό. Έχεις κάθε δικαίωμα. Όμως να ξέρεις αυτό: είμαι διατεθειμένος να σε παντρευτώ είτε με το παιδί, είτε χωρίς.»

Σ’ αυτό, η Κόρρα δεν ξέρει τι να πει. Μένει σιωπηλή για λίγα δευτερόλεπτα, κι ύστερα ξεφουρνίζει το πρώτο πράγμα που της έρχεται στο μυαλό:
«Δηλαδή… νιώθεις κάτι για μένα;»
«Δεν ξέρω ακόμα» ,παραδέχεται εκείνος. «Ξέρω ότι σε νοιάζομαι πολύ. Και νομίζω πως θα μπορούσα να σ’ αγαπήσω, αν με άφηνες.»

Αυτή τη φορά, είναι η Κόρρα που τον φιλάει. Τα χείλη της αγγίζουν τα δικά του για μια στιγμή, πολύ ελαφρά, κι ο Ρέιμοντ εκπλήσσεται τόσο που δεν προλαβαίνει να αντιδράσει γιατί εκείνη έχει ήδη τραβηχτεί πίσω.
«Σ’ ευχαριστώ», του λέει και νιώθει πως δεν φτάνει. «Θα σκεφτώ πιο σοβαρά την όλη υπόθεση. Σου είμαι υπόχρεη.»
«Μην το σκέφτεσαι έτσι. Απλά πάρτο σαν συμβουλή.» Και της χαμογελάει εγκάρδια, ένα χαμόγελο που πλαταίνει όταν η κοπέλα μειδιά με τη σειρά της. «Νιώθεις καλύτερα;»
«Αρκετά καλά, νομίζω πως πεινάω κιόλας.»
«Τέλεια. Σήκω και πάμε στην κουζίνα. Πεθαίνω της πείνας.»

Η υπόλοιπη μέρα περνάει ήσυχα. Η Κόρρα είναι φανερά πιο ήρεμη, και πράγματι νιώθει πλέον καλύτερα με τον εαυτό της. Είναι βέβαια επίσης πασιφανές πως είναι ακόμα αναποφάσιστη, αλλά ποιος μπορεί να την κατηγορήσει; Τουλάχιστον το άγχος της δεν της φέρνει επιπλέον εμετούς.

Κάποιες ώρες αργότερα, βέβαια, θυμάται πως ο Ρέιμοντ της είχε αναφέρει μια έρευνα στο παλιό της σπίτι.
«Αλήθεια, τώρα το θυμήθηκα», λέει ξαφνικά, εκεί που κάθονται, ο καθένας απορροφημένος σ’ ένα βιβλίο. «Τι έγινε με την έρευνα;»
«Α, κι εγώ ξέχασα να στο πω, με τούτα και με κείνα. Το σπίτι το είχαν διαρρήξει. Η πόρτα ήταν σπασμένη και ορθάνοιχτη… κι όποιος το έκανε ήταν εντελώς απρόσεκτος γιατί είχε αφήσει τα αποτυπώματά του παντού.»
«Τίποτα άλλο;»
«Το σπίτι ήταν άνω-κάτω. Έχουμε υποψίες πως όποιος έκανε τη διάρρηξη πήρε πράγματα που δεν έπρεπε να πέσουν στα χέρια μας. Διευθύνσεις, ονόματα… Αν βρούμε σε ποιον ανήκουν τα αποτυπώματα, θα είμαστε πολύ κοντά.»
«Μακάρι να πάνε όλα καλά», εύχεται η Κόρρα, κι από μέσα της: Μακάρι να μην χρειαστεί να ξαναπάω ποτέ εκεί. Ούτε και το παιδί μου.

Δυόμιση μήνες αργότερα, το τηλέφωνο του Ρέιμοντ χτυπάει ενώ εκείνος ερευνά ένα καταφύγιο ληστών στη Ζώνη 7. Από τα δακτυλικά αποτυπώματα που βρέθηκαν στο παλιό σπίτι της Κόρρα, ένα σετ από αυτά φάνηκε να ανήκει σε κάποιον Ρικ Μπράουν, τον οποίο εντόπισαν τελευταία στη συγκεκριμένη Ζώνη. Μέχρι όμως να φτάσει ένα σώμα Χρονοφυλάκων εκεί, αυτός είχε προλάβει να εξαφανιστεί, και το καταφύγιο είναι ανάστατο. Ρίχνει μια ματιά στην αναγνώριση κλήσεων: είναι η Λίνα Χολμς, η γυναικολόγος, κι έτσι δεν σκέφτεται καν να μην απαντήσει.

«Κύριε Λίον, ελάτε από την κεντρική κλινική του Νιου Γκρίνουιτς, γρήγορα.» Η φωνή της είναι ανήσυχη, σαν κάτι να πηγαίνει πολύ στραβά.
«Τι συμβαίνει;»
«Η Κόρρα απέβαλε.»
Ο Ρέιμοντ παγώνει.
«Πώς; Γιατί;»
«Δεν μπορώ να σας πω απ’ το τηλέφωνο, σας παρακαλώ, ελάτε από εδώ.»
«Είμαι εκτός Ζώνης, θα προσπαθήσω να γυρίσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.»

Πράγματι, παρατάει επιτόπου την έρευνα στα χέρια των συναδέλφων του και τρέχει στο παρκαρισμένο αυτοκίνητό του. Οδηγεί μέχρι τα σύνορα σχεδόν σαν τυφλός. Αν έχει πάθει τίποτα, θα τρελαθώ. Τον τελευταίο καιρό είχε επιτέλους πάρει ζεστά το θέμα του μωρού, τα πράγματα μεταξύ τους ήταν πολύ καλά, τα πήγαινε μια χαρά στη δουλειά της, έκανε παρέες, είχε αρχίσει να γίνεται ανεξάρτητη. Τώρα δεν ξέρει πώς θα την βρει. Φοβάται την αντίδρασή της όταν μάθει πως έχασε το παιδί –και το κυριότερο, φοβάται μήπως έπαθε κάτι μη αναστρέψιμο η ίδια.

Φτάνει στην κλινική με την ψυχή στα δόντια.
«Η Κόρρα Ριντ, πού είναι;» ρωτάει φουριόζος την –κάπως τρομοκρατημένη από τη συμπεριφορά του- ρεσεψιονίστ.
«Την φροντίζει η κυρία Χολμς. Δωμάτιο 107.»

Ο Ρέιμοντ παρατάει τη γραμματέα σύξυλη, ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά για τον πρώτο όροφο και μπουκάρει στο δωμάτιο όπου τον έστειλαν.
«Κόρρα!»
Η γιατρός τον υποδέχεται με ένα δάχτυλο στα χείλη, σημάδι πως πρέπει να παραμείνει σιωπηλός.
«Κοιμάται», τον προειδοποιεί. «Ελάτε στο διάδρομο.»

Ο Χρονοφύλακας την ακολουθεί σαστισμένος.
«Τι συνέβη, γιατρέ;»
«Με πήραν τηλέφωνο απ’ τη δουλειά της πριν δυο ώρες. Την έπιασαν δυνατοί πόνοι στην κοιλιά καθώς τακτοποιούσε κάτι ράφια, κι αμέσως μετά άρχισε να αιμορραγεί. Την έφερε εδώ ημιλιπόθυμη η συνάδελφός της, μα κι εκείνη έπρεπε να φύγει αμέσως. Προσπάθησα να σώσω το μωρό, αλλά ήταν αργά.»
«Κι η Κόρρα;»
«Θα αναρρώσει και δεν θα της μείνουν μόνιμες βλάβες. Είμαι σίγουρη επίσης πως θα μπορέσει να ξαναμείνει έγκυος αν το θέλει. Απλά χρειάζεται ξεκούραση.»
«Ευτυχώς.» Ξεφυσάει ανακουφισμένος. «Ξέρετε από τι μπορεί να το έπαθε;»
«Απ’ ό,τι είδα, υπήρχε κάποιου είδους χρωμοσωμική ανωμαλία στο έμβρυο, κληρονομημένη από τον βιολογικό πατέρα, που το εμπόδιζε να μεγαλώσει σωστά. Φαίνεται πως ο οργανισμός της το εντόπισε και το απέβαλε αυτόματα. Από αυτήν την άποψη, ίσως να είναι καλύτερα έτσι.»
«Δεν ξέρω αν θα το πάρει έτσι κι η ίδια», σχολιάζει ο Ρέιμοντ. «Αυτό δεν μπορούσατε να το δείτε νωρίτερα, ώστε να μην ταλαιπωρείται κι εκείνη;»
«Δυστυχώς, ανιχνεύεται μόνο στο τέλος του πρώτου τριμήνου.»
«Καταλαβαίνω. Μπορώ να τη δω;»
Η γιατρός γνέφει καταφατικά. «Προσπαθήστε να μην την ξυπνήσετε απότομα.»


Ο Ρέιμοντ επιστρέφει, αθόρυβα αυτή τη φορά, στο δωμάτιο όπου νοσηλεύεται η Κόρρα. Μέσα στο λευκό και στην σιωπή που επικρατεί στον χώρο, του φαίνεται σαν ένας κοιμώμενος άγγελος με μαύρα μαλλιά. Κάθεται ήσυχα δίπλα της, κι αφήνει το χέρι του να χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά της. Εκείνη ανοίγει αργά τα μάτια’ το βλέμμα της είναι θολό καθώς ψάχνει να δει πού βρίσκεται, μα όταν πέφτει πάνω του, καθαρίζει.
«Ρέιμοντ… τι μου συνέβη;» ρωτάει αδύναμα, το χέρι της ψάχνει το δικό του.

Δεν ξέρει πώς να της το πει, κι αν μπορούσε, θα προτιμούσε να μην της το έλεγε καθόλου. Πριν ανοίξει το στόμα του, πιάνει το χέρι της και το σφίγγει.
«Ίσως πρέπει να μιλήσεις με τη γιατρό γι’ αυτό.»
Ο τρόπος του είναι ήρεμος, όχι όμως και η έκφρασή του, που τον προδίδει αμέσως.
«Πες μου τι έγινε», ακούγεται η φωνή της απ’ το κρεβάτι, χαμηλή και αυστηρή.
Διστάζει να μιλήσει, όμως δεν μπορεί να της το κρύβει για πάντα. «Έχασες το παιδί. Η κυρία Χολμς είπε πως υπήρχε κάποια κληρονομική ανωμαλία.»

Για λίγη ώρα, η Κόρρα φαίνεται σαν να έχει τραβηχτεί στον εαυτό της κι εκείνος δεν τολμάει να την ενοχλήσει. Στο τέλος, η κοπέλα ψιθυρίζει:
«Ίσως να έγινε για καλό.»
«Κι αυτή το ίδιο είπε. Γιατί όμως;»
«Κι αν γεννούσα το παιδί και αποδεικνυόταν τέρας; Πώς θα το μεγάλωνα; Πώς θα άντεχα να το βλέπω να μοιάζει σ’ αυτόν όλο και περισσότερο κάθε μέρα;»
«Κόρρα, αυτό δεν ισχύει. Το παιδί θα το μεγαλώναμε μαζί. Ακόμα κι αν έμοιαζε σ’ αυτόν, ο χαρακτήρας δεν εξαρτάται από τα γονίδια αλλά από την ανατροφή.»
Εκείνη αναστενάζει. «Μάλλον έχεις δίκιο. Απλά εγώ… υποθέτω πως πάντα φοβόμουν αυτό το ενδεχόμενο. Γι’ αυτό δεν ήθελα παιδιά.»
«Δε χρειάζεται να το σκέφτεσαι αυτό πια.  Εξάλλου, μπορείς όποτε θες να ξαναμείνεις έγκυος, με κάποιον που εμπιστεύεσαι και που δεν θα σε αφήσει.»
«Εννοείς μ’ εσένα;» ρωτάει μεταξύ αστείου και σοβαρού, ανασηκώνοντας το ένα φρύδι της.
Ουπς. «Δεν το εννοούσα έτσι.»
«Ακριβώς αυτό ήθελες να πεις, αλλά δεν πειράζει. Δεν σκοπεύω να αλλάξει κάτι μεταξύ μας. Πότε βγαίνω από εδώ;»
«Θα ρωτήσω τη γιατρό. Πάντως χρειάζεσαι ξεκούραση. Πάρε άδεια από τη δουλειά για λίγο.»
«Δε νομίζω να μπορώ να το κάνω αυτό.»
«Φυσικά και μπορείς. Θα μιλήσω κι εγώ στο αφεντικό σου. Έστω μια βδομάδα θα μείνεις σπίτι να ηρεμήσεις. Θα πάρω κι εγώ άδεια για να σε προσέχω.»


Τελικά η Κόρρα βγαίνει από την κλινική την επόμενη μέρα το πρωί. Έχει ακόμα λίγη αιμορραγία –«τίποτα το ανησυχητικό», της είπε η Λίνα, «σκέψου ότι έχεις περίοδο»- και νιώθει όλο της το σώμα να πονάει, τόσο από την ταλαιπωρία της αποβολής όσο κι απ’ την κατάκλιση, αλλά δε θέλει να μείνει άλλο ξαπλωμένη, παρόλο που ο Ρέιμοντ επιμένει. Πιστεύει πως μπορεί να ξεκουραστεί και χωρίς να είναι συνέχεια στο κρεβάτι.

Πάντως δεν φαίνεται υπερβολικά στενοχωρημένη για το γεγονός. Όταν τη ρωτάει σχετικά ο Χρονοφύλακας, εκείνη του εξηγεί:
«Δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέμαι. Το έχω πάθει άλλες δύο φορές, δεν είναι κάτι καινούριο. Εκτός αυτού, γιατί να λυπηθώ για το παιδί του Μπρεντ;»
«Ήταν και δικό σου. Κι είχες αποφασίσει να το κρατήσεις.»
«Δεν είχα αποφασίσει τίποτα. Απλώς το ανέβαλα, μιας και ήξερα πως οι εκτρώσεις γίνονται μέχρι και τον τέταρτο μήνα. Σκεφτόμουν να το κρατήσω, αλλά δεν ήμουν εντελώς σίγουρη.»
«Δηλαδή δεν ένιωθες τίποτα γι’ αυτό;»
«Δεν ξέρω… με τη δουλειά δεν προλάβαινα να το σκεφτώ πολύ. Σίγουρα δεν το μισούσα πια.»
«Κόρρα, πες μου την αλήθεια. Δεν έκανες κάτι από μόνη σου για να το χάσεις, έτσι;»
«Όχι βέβαια. Μια φορά το έκανα και μετά ήμουν μια εβδομάδα με πυρετό. Δεν σκόπευα να περάσω τα ίδια.» Βλέποντας την ταραχή γραμμένη στα χαρακτηριστικά του, σπεύδει να τον καθησυχάσει’ φέρνει τις παλάμες της στα μάγουλά του και τον φιλά απαλά στα χείλη. «Απλά, θα προτιμούσα κάποτε να έκανα το δικό σου παιδί.»

Ο Χρονοφύλακας χαμογελάει και τη φέρνει πιο κοντά του, φιλώντας την με τη σειρά του στο στόμα. Ξέρει πως αυτή η στιγμή θα αργήσει’ και μόνο που τον αφήνει να την αγγίζει, αποτελεί μεγάλη πρόοδο εκ μέρους της, αλλά του αρέσει που το σκέφτεται τόσο θετικά.


Παρ’ όλα αυτά, το ίδιο βράδυ ανακαλύπτουν κι οι δύο πόσο πραγματικά επηρεασμένη είναι από αυτή την κατάσταση. Η Κόρρα ξυπνάει κλαίγοντας μέσα στη νύχτα και το μόνο που μπορεί να κάνει ο Ρέιμοντ είναι να την αφήσει να ξεσπάσει. Δεν είναι τόσο κυνική όσο φαίνεται, σκέφτεται καθώς την κρατάει στην αγκαλιά του. Απλά δεν θέλει να πληγωθεί περισσότερο.

Ο βασικός λόγος όμως είναι άλλος.
«Είδα το μωρό, Ρέι», ανακοινώνει με τρόμο. «Είδα το μωρό. Ήταν κοριτσάκι και μου έμοιαζε. Και με κοίταζε μ’ ένα παράπονο… Λες κι έφταιγα εγώ που δε γεννήθηκε. Όταν πήγα να δικαιολογηθώ, άνοιξε το στόμα της και… και τα δόντια της ήταν σαν δόντια καρχαρία… και άρχισε να με δαγκώνει με μανία, παντού… Δε φταίω εγώ, δεν έκανα τίποτα, στ’ ορκίζομαι…»
«Σσσς… ξέρω ότι δεν φταις, ησύχασε. Δεν είσαι ένοχη για κάτι. Ήταν μόνο ένα κακό όνειρο, δεν σημαίνει τίποτα…»

Η Κόρρα δεν αντιστέκεται όταν την βάζει να ξαπλώσει πάλι, ούτε όμως μπορεί να σταματήσει τα δάκρυα που πέφτουν σαν χείμαρρος από τα μάτια της.
«Δεν το ήθελα…» ψιθυρίζει. «Δεν το μισούσα, δεν ήθελα να το χάσω…»
«Το ξέρω, καρδιά μου, ηρέμησε…»

Φαίνεται σαν να μην τον ακούει καν. Καθώς την παίρνει ξανά ο ύπνος, ακούγεται σαν να μιλάει στο ανύπαρκτο πια έμβρυο, σαν να προσπαθεί να το πείσει για κάτι. Στο τέλος, η φωνή της σβήνει, η ανάσα της γίνεται κανονική, η ένταση φεύγει απ’ το πρόσωπό της, κι ο Ρέιμοντ καθαρίζει τα υγρά μάγουλά της με την άκρη του σεντονιού. Και δεν την αφήνει απ’ τα μάτια του για την υπόλοιπη νύχτα.

Το πρωί είναι ήρεμη, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
«Είσαι εντάξει;» τη ρωτά επιφυλακτικά ο Χρονοφύλακας.
«Πλέον, ναι. Δεν με κατηγορεί πια. Με έχει συγχωρέσει. Ξέρει πως δεν έφταιγα εγώ. Απλά εύχεται να είχε εσένα για πατέρα.»

«Ετοιμάσου. Σου έχω μια έκπληξη», αναγγέλει ο Ρέιμοντ στην Κόρρα, μερικές μέρες αργότερα. Είναι Σάββατο απόγευμα και πίνουν τον καφέ τους αφού έχουν μόλις σηκωθεί από τη μεσημεριανή σιέστα.
«Πώς να ετοιμαστώ δηλαδή;» ρωτάει εκείνη αθώα, αλλά στο μυαλό της τριγυρίζουν ήδη μερικές πιθανότητες.
«Ντύσου όμορφα, βάψου λιγάκι. Θα φάμε έξω. Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο.»

Η Κόρρα κλείνεται στον ξενώνα, όπου περνάει λίγες ώρες μέχρι να ετοιμαστεί, κι ο Ρέιμοντ δεν την ενοχλεί. Όταν εμφανίζεται έτοιμη μπροστά του, ο Χρονοφύλακας μένει με το στόμα ανοιχτό. Φοράει ένα δαμασκηνί φόρεμα μέχρι τα γόνατα με ψηλοτάκουνες γόβες’ δεν φοράει κοσμήματα πέρα από ένα ζευγάρι ασημένια κρεμαστά σκουλαρίκια. Τα μαλλιά της είναι όμορφα χτενισμένα, τα μισά είναι πιασμένα πίσω και τα υπόλοιπα πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους της. Το μακιγιάζ της είναι ελαφρύ και διακριτικό, αλλά είναι εκεί.

«Είσαι πανέμορφη», ψιθυρίζει καθώς εκείνη περπατάει με χάρη προς το μέρος του. Φαίνεται συνηθισμένη στα ψηλά τακούνια και έτσι δεν χρειάζεται να προσέχει υπερβολικά τις κινήσεις της.
«Κι εσύ το ίδιο», σχολιάζει με θαυμασμό η Κόρρα, κοιτάζοντάς τον εξεταστικά απ’ την κορφή ως τα νύχια. Είναι ντυμένος με ένα μαύρο κοστούμι από απλό αλλά καλό καπαρτινέ ύφασμα, μπεζ πουκάμισο και βυσσινιά γραβάτα. Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπει ντυμένο τόσο επίσημα, και του πάει. Τον κάνει ακόμα πιο γοητευτικό απ’ ό,τι ήδη είναι.

Με τα τακούνια είναι σχεδόν στο ίδιο ύψος, το πολύ να την περνάει πέντε πόντους. Κι έτσι, όταν την πιάνει από τη μέση και την τραβάει κοντά του, δεν χρειάζεται να σκύψει πολύ για να τη φιλήσει.

Και δεν την έχει φιλήσει άλλη φορά έτσι, με τόσο πάθος. Η Κόρρα νιώθει την αναπνοή της να κόβεται όταν τα δόντια του δαγκώνουν ελαφρά το κάτω χείλος της, κι αφήνει έναν σιγανό αναστεναγμό, πράγμα που προκαλεί στον Ρέιμοντ μια επιθυμία να γευτεί το στόμα της, την ανάσα της. Τα χείλη της ανοίγουν ενστικτωδώς για να επιτρέψουν την είσοδο στη γλώσσα του, και για λίγη ώρα κανείς απ’ τους δύο δεν μπορεί να κάνει πέρα. Όταν επιτέλους το καταφέρνουν, σχεδόν δεν μπορούν να ανασάνουν και το σκούρο μπεζ κραγιόν της Κόρρα έχει εξαφανιστεί.

«Συγνώμη, δεν ήθελα να…» βιάζεται να απολογηθεί ο Ρέιμοντ, όμως η Κόρρα δεν ενδιαφέρεται και τόσο γι’ αυτό.
«Μη ζητάς συγνώμη, μ’ άρεσε πολύ», του λέει μ’ ένα χαμόγελο. «Θα έπρεπε να το κάνεις πιο συχνά.»
«Η αλήθεια είναι πως… να, νόμιζα πως δεν θα σ’ άρεσε.»
Η Κόρρα γελάει. «Όταν με φιλάς, ξέρω τι νιώθεις. Και μ’ αρέσει. Οπότε ό,τι και να κάνεις δεν θα σε παρεξηγήσω ούτε θα προσβληθώ. Πάμε;»
«Φυσικά.»
Παίρνουν τα παλτά τους –έξω κάνει τσουχτερό κρύο- και φεύγουν, κλειδώνοντας πίσω τους την πόρτα.


Το εστιατόριο βρίσκεται στο κέντρο του Νιου Γκρίνουιτς, και φαίνεται να μαζεύει όλη την αριστοκρατία. Τουλάχιστον, οι πελάτες είναι καλοντυμένοι. Η Κόρρα θυμάται τα φαστφουντάδικα στο Ντέιτον, βρώμικα, γεμάτα κόσμο και πάντα φασαριόζικα. Καμία σχέση μ' αυτό που βλέπει τώρα.

Οι περισσότεροι βγαίνουν από πολυτελή αυτοκίνητα, όμως ο Ρέιμοντ κι η Κόρρα έχουν έρθει με το μετρό, για οικονομία. Κανείς δεν τους δίνει σημασία βέβαια' όλοι φαίνονται εντελώς απορροφημένοι απ' τους εαυτούς τους, οπότε είναι πιο εύκολο να νιώσεις άνετα.

Ο μαιτρ στην είσοδο τους οδηγεί στο τραπέζι τους.Είναι μεν πολύ ευγενικός, αλλά κάτι στα μάτια του δείχνει πως αναγνωρίζει το "είδος" τους. Φυσικά, δεν αναφέρει τίποτα, όμως η Κόρρα είναι σίγουρη πως, κατά κάποιον τρόπο, έχει την ικανότητα να βλέπει μέσα τους.

«Πόσο καιρό πριν έπρεπε να κλείσεις τραπέζι;» ρωτάει χαμηλόφωνα τον Ρέιμοντ καθώς εξετάζουν το μενού. Για κάποιο λόγο η ατμόσφαιρα είναι τόσο ήρεμη που της φαίνεται αγένεια να υψώσει τη φωνή της.
«Μια εβδομάδα νωρίτερα. Για την ακρίβεια, τους τηλεφώνησα τη μέρα πριν αποβάλεις.»
Πέφτει σιωπή για λίγο, κι ύστερα η Κόρρα λέει, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα:
«Είχες κάποιο συγκεκριμένο λόγο;»
«Θα σου πω σε λίγο. Έρχονται για παραγγελία.»

Πράγματι, ο σερβιτόρος τους πλησιάζει χαμογελαστός. Είναι ένα ψηλό, όμορφο παιδί. Δηλαδή, τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
«Είστε έτοιμοι;»
«Ναι, για μένα ένα φιλέτο κοτόπουλο με πουρέ και μπαχαρικά. Κόρρα, εσύ;»
«Εμμ...Το κοτόπουλο με τη σάλτσα ντιζόν, παρακαλώ.»
«Πολύ ωραία, Θα πιείτε κάτι; Κάποιο επιδόρπιο;»
«Κρασί. Ροζέ.»
«Και δυο λευκές σοκολατίνες, αν γίνεται.»

Ο σερβιτόρος φεύγει με την παραγγελία και το ζευγάρι μένει ξανά μόνο.
«Τι ήθελες να μου πεις;» ρωτάει η Κόρρα, οι άκρες των χειλιών της ανασηκωμένες σ’ ένα όμορφο χαμόγελο.
«Ξέρεις πόσο πολύ σε νοιάζομαι και σε θέλω κοντά μου, έτσι δεν είναι;»
«Φυσικά.»
«Ωραία, λοιπόν…» Είναι φανερό πως είναι πολύ αμήχανος. «Την προηγούμενη φορά δεν έγινε σωστά, οπότε θέλω να το διορθώσω αυτό τώρα.»
«Τι εννοείς, Ρέι;»

Ο Χρονοφύλακας χαμογελάει –κάπως ντροπαλά, προσέχει η Κόρρα, και δεν τον έχει δει ποτέ έτσι- και βγάζει από την τσέπη του ένα βελούδινο κουτάκι. Κρατώντας το μπροστά της με χέρια που τρέμουν ελαφρά, το ανοίγει αργά. Κι η Κόρρα έρχεται αντιμέτωπη με το πιο όμορφο δαχτυλίδι που έχει δει στη ζωή της. Οπάλιο της φωτιάς πάνω σε λευκόχρυσο. Οι κόκκινες και πορτοκαλί γραμμές μέσα στο πετράδι τής θυμίζουν νεφελώματα, ή καλύτερα το μάτι ενός δράκου.

Φέρνοντας τα χέρια στο στόμα, ψιθυρίζει το όνομά του, μην πιστεύοντας στα μάτια της.

«Θα με παντρευτείς;»

Αργά, τραβάει τα χέρια απ’ το πρόσωπό της και χαμογελάει πλατιά. «Ναι. Ναι, θα σε παντρευτώ!» Με το ζόρι καταφέρνει να ελέγξει τη φωνή της ώστε μην ξεπεράσει το νοητά επιτρεπόμενο όριο της αίθουσας.

Ο Ρέιμοντ παίρνει το χέρι της στα δικά του, κι αφού περνάει στον παράμεσο το δαχτυλίδι, φιλά τρυφερά τα λεπτά της δάχτυλα.
«Σ' αγαπώ», ανασαίνει πάνω στο δέρμα της, προκαλώντας της ανατριχίλα.
«Ρέι…» Τα μάτια της είναι βουρκωμένα και απειλούν να ξεχειλίσουν πάνω στα μάγουλά της.
«Γιατί κλαις, ψυχή μου; Δεν είσαι χαρούμενη;» της λέει χαμηλόφωνα, ανήσυχα.
«Γι' αυτό κλαίω», διευκρινίζει η Κόρρα, και του σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο ανάμεσα στα δάκρυά της.
«Έρχονται τα φαγητά μας», την προειδοποιεί εκείνη τη στιγμή ο Ρέιμοντ, κι εκείνη ίσα που προλαβαίνει να σκουπίσει διακριτικά τα μάτια της πριν ο σερβιτόρος αποθέσει μπροστά τους τα πιάτα τους και το μπουκάλι με το κρασί. Προηγουμένως, έχει γεμίσει και τα ποτήρια τους.

Η Κόρρα δεν έχει ξαναδεί τέτοια πιάτα. Οι μερίδες δεν είναι καθόλου μεγάλες, κι όμως φαίνονται πολύ γευστικές και καλομαγειρεμένες. Πράγματι, η πρώτη μπουκιά την αποζημιώνει και με το παραπάνω. Το κρέας φαίνεται φρεσκότατο κι είναι τόσο νόστιμο και μαλακό που σχεδόν λιώνει στο στόμα.

«Σ' αρέσει;» τη ρωτά ο Ρέιμοντ, καθώς καταπίνει τη δικιά του μπουκιά. Αντίθετα με την Κόρρα, δε φαίνεται ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος. Ή, για να μιλάμε πιο σωστά, δείχνει πως του αρέσει το φαγητό, αλλά χωρίς πολλές, και ίσως περιττές, εκφράσεις του προσώπου.
«Είναι θεϊκό», αναφωνεί εκείνη, με τα βλέφαρα μισόκλειστα, κι ο Χρονοφύλακας χαμογελά ικανοποιημένος.

Δειπνούν και πίνουν μιλώντας χαμηλόφωνα, και σύντομα έρχεται η ώρα να φύγουν. Ο Ρέιμοντ δεν αφήνει την Κόρρα να δει το ακριβές ποσό του λογαριασμού, ούτε να συμβάλει με το δικό της χρόνο. Και σίγουρα είναι αρκετά υψηλό’ το καταλαβαίνει καλύτερα βλέποντας πόση ώρα του παίρνει να καταθέσει το χρόνο του στο μεταλλικό κουτάκι που φέρνει ο σερβιτόρος στο τραπέζι τους λίγο αφότου του κάνουν νόημα για το λογαριασμό.


Στην επιστροφή η Κόρρα δεν μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της. Μιλάει ασταμάτητα για το εστιατόριο, τη διακόσμηση, τις γεύσεις, κι ο Ρέιμοντ την παρακολουθεί χαμογελαστός. Το οπάλιο της φωτιάς λάμπει στο δάχτυλό της καθώς χειρονομεί ζωηρά. Για πρώτη φορά, τη βλέπει να φέρεται σαν μικρό παιδί, όμως δεν την παρεξηγεί. Πέρασε όλη της τη ζωή περιορισμένη, και τώρα που οι ορίζοντές της ανοίγουν χρειάζεται να διοχετεύει κάπου τον ενθουσιασμό της. Και χαίρεται που είναι εκείνος ο δέκτης.

Ξάφνου, δημιουργείται ένας μικρός πανικός καθώς ένας φαινομενικά νεαρός που φορά κουκούλα εμφανίζεται από το πουθενά και σπρώχνει την Κόρρα, που ταλαντεύεται πάνω στα τακούνια της αλλά δεν πέφτει, μιας και προλαβαίνει να κρατηθεί από το μπράτσο του Ρέιμοντ και το κοντινότερο κάγκελο. Την επόμενη στιγμή η τσάντα και το δαχτυλίδι της έχει εξαφανιστεί και ο κλέφτης τρέχει με όλη του την ταχύτητα προς τα πίσω. Η αντίδραση του Ρέιμοντ είναι αστραπιαία’ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βεβαιώνεται πως η Κόρρα είναι καλά κι έπειτα τρέχει πίσω απ’ τον τσαντάκια. Ταυτόχρονα βγάζει το κινητό του για να καλέσει ενισχύσεις από τα κεντρικά.

Δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος εκείνη την ώρα, κι έτσι δεν χάνει εύκολα τον κλέφτη απ’ τα μάτια του. Ακόμα κι η Κόρρα, τόσα βαγόνια πίσω, μπορεί να διακρίνει τι συμβαίνει. Ευτυχώς η επόμενη στάση δεν είναι κοντά και τελικά ο Χρονοφύλακας προλαβαίνει τον παραβάτη στο τελευταίο βαγόνι, εκεί που τελειώνει η σωλήνα του υπόγειου τρένου.

«Ακίνητος», τον προστάζει, με το ένα του χέρι περασμένο γύρω απ’ το λαιμό του τύπου. Το άλλο κρατάει το ένα μπράτσο του κλέφτη πίσω απ’ την πλάτη του για να τον εμποδίσει να το σκάσει. «Φύλαξη Χρόνου.»
«Παράτα με! Δεν έκλεψα χρόνο!»
«Έκλεψες πράγματα αγορασμένα με χρόνο.» Λέγοντας αυτό, αρπάζει την τσάντα και το δαχτυλίδι αρραβώνων από την τσέπη του φούτερ του τύπου. Καθώς του κατεβάζει την κουκούλα, αποκαλύπτει ένα ξυρισμένο κεφάλι που θα έμοιαζε με γλόμπο αν δεν είχε ένα πολύ λεπτό στρώμα ξανθών μαλλιών. «Πώς σε λένε; Πόσων χρονών είσαι;»
«Άλεξ Γκρέι. Είμαι 19.» Έχει σταματήσει να παλεύει, σαν να συνειδητοποιεί πως δεν έχει νόημα. Η αλήθεια είναι, πως ένα βλέμμα στα ψυχρά μάτια του Χρονοφύλακα του έχει κόψει κάθε διάθεση για τσαμπουκά.

Ο Ρέιμοντ ανεβάζει το αριστερό μανίκι του νεαρού. Το ρολόι δεν έχει τεθεί ακόμα σε λειτουργία, κάτι που σημαίνει πως δε λέει ψέματα.
«Δουλεύεις για κάποιον;» Στη σιωπή του πιτσιρικά, επιμένει: «Αν μιλήσεις, θα έχεις ευνοϊκότερη μεταχείρηση.»
«Λέγεται Ρικ Μπράουν. Δεν ξέρω αν είναι το κανονικό του όνομα ή παρατσούκλι. Έχει τσιράκια παντού. Κλέβουμε γι’ αυτόν και πληρωνόμαστε καλά.»
«Δεν είναι παρατσούκλι», λέει μόνο ο Ρέιμοντ καθώς εκείνη τη στιγμή το μετρό σταματάει κι οι πόρτες ανοίγουν. Σπρώχνει τον νεαρό έξω’ κοιτώντας πίσω, κάνει νόημα στην Κόρρα να βγει μαζί τους από εκεί που είναι. «Ξέρεις πού βρίσκεται τώρα;»
«Χτες που μιλήσαμε ήταν στη Ζώνη 8.»

Πώς στο καλό αλλάζει ζώνες τόσο εύκολα; Το δίκτυό τους πρέπει να είναι τεράστιο, σκέφτεται ο Χρονοφύλακας κι εκείνη τη στιγμή καταφθάνουν οι ενισχύσεις που είχε καλέσει.
«Τον έπιασες, Ρέι;» φωνάζει ένας από τους αστυνομικούς, ένας ψηλός, σωματώδης άντρας, πλησιάζοντας με το περίστροφο προτεταμένο.
«Ναι.» Παραδίδει τον Άλεξ, που δεν αντιστέκεται πια, στον συνάδελφο. «Ανακρίνετέ τον. Φαίνεται πως ξέρει πράγματα για την υπόθεση που ερευνούμε.»

Ο Άλεξ μένει ακίνητος καθώς του περνάνε τις χειροπέδες, κι έπειτα τον απομακρύνουν γρήγορα από τον σταθμό. Ο Ρέιμοντ γυρνάει στην Κόρρα, που έχει πια πλησιάσει.
«Είσαι εντάξει;» Ο τόνος του είναι ανήσυχος, όχι μόνο για κείνη, αλλά και γι’ αυτά που έμαθε και που μπορεί να μάθει.
«Είμαι μια χαρά. Τι ήταν αυτό όμως;»
«Δεν ξέρω ακόμα.» Της επιστρέφει το δαχτυλίδι και την τσάντα. «Αυτά είναι δικά σου.»
«Ευχαριστώ.» Προσέχει τις γραμμές στο πρόσωπό του, μόλις περνάει το μπράτσο του γύρω απ’ τη μέση της. «Εσύ είσαι καλά;»
«Απλά σκέφτομαι τι μπορεί να μάθουμε από αυτόν. Ας πάμε σπίτι πρώτα. Είσαι κουρασμένη;»
Η Κόρρα γνέφει. «Λίγο. Αρχίζουν να με πιέζουν οι γόβες.»
«Δεν θα αργήσουμε, κάνε λίγη υπομονή ακόμα.»

Όταν, πίσω στο σπίτι ο Ρέιμοντ μοιράζεται τις υποψίες του με την Κόρρα, τον υποδέχεται η σιωπή.
«Δεν είναι τυχαίο που επιτέθηκε σε μένα», λέει εκείνη μετά από λίγο, με σοβαρό ύφος. Έχει σκεφτεί κάθε ενδεχόμενο, είναι η αλήθεια’ δεν θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε πως την ψάχνουν.
«Γιατί το λες αυτό; Τον είχες ξαναδεί; Ή μήπως σε γνώριζε αυτός;»
«Όχι, πρώτη φορά τον έβλεπα. Όμως, αν ο Μπράουν είναι όντως συνεργάτης του Μπρεντ, είναι πολύ πιθανόν να έχει κάποιες φωτογραφίες. Μπορεί και να θέλει εκδίκηση, ποιος ξέρει;»
«Αν ήθελε να σε σκοτώσει, θα το είχε κάνει.»
«Εκτός κι αν είχε άλλες εντολές. Ίσως να με παρακολουθούσε.»
«Μη φοβάσαι τόσο πολύ», λέει ο Ρέιμοντ σιγανά, καθησυχαστικά, καθώς την παίρνει στην αγκαλιά του. Δε θέλει να παραδεχτεί πως ίσως έχει δίκιο. «Μαζί μου είσαι. Δε θ' αφήσω να πάθεις κάτι. Δε θα σ’ αφήσω ποτέ, στο ορκίζομαι.»

Η Κόρρα στρίβει το κορμί της ώστε να μπορεί να τον βλέπει και ρίχνει τα μπράτσα της γύρω απ’ τους ώμους του. Συγκινημένος εκείνος, κρύβει το πρόσωπό του στα μαλλιά της.
«Σ’ αγαπώ πάρα πολύ», του ψιθυρίζει στο αυτί. Κι αμέσως ο Ρέιμοντ αναρριγά ολόκληρος’ περίμενε όλο το βράδυ για να το ακούσει αυτό. Δένοντας τα χέρια του γύρω της, τη φέρνει πιο κοντά του’ τόσο κοντά, που μπορεί να νιώσει το ταχύτατο καρδιοχτύπι της πάνω στο δικό του και την αναπνοή της στο δέρμα του προσώπου του. Με τα ακροδάχτυλά του ανασηκώνει το πιγούνι της προς το μέρος του, χαϊδεύει τα τρεμάμενα χείλη της σαν να θέλει να δοκιμάσει την υφή τους. Κι ας την έχει φιλήσει ήδη άπειρες φορές’ δεν είναι πια το ίδιο.

«Σε λατρεύω», ανασαίνει πάνω τους, πριν τα αγγίξει απαλά με τα δικά του. Το φιλί ξεκινά αργό και τρυφερό, σχεδόν φοβισμένο, όμως σύντομα γίνεται παθιασμένο, επείγον. Σαν να είναι κάτι που έπρεπε να κάνουν εδώ και πολύ καιρό. Δεν αργεί να τους οδηγήσει στην κρεβατοκάμαρα, κι από κει, επιτέλους χωρίς κανένα δισταγμό, στον ουρανό.

Οι επόμενοι τρεις μήνες τρέχουν μέσα σ’ ένα πυρετό για την Κόρρα και τον Ρέιμοντ, καθώς, στο χρόνο που τους απομένει από τη δουλειά, σχεδιάζουν το γάμο τους, ψάχνουν για νυφικό, κοστούμι και μπομπονιέρες, και προσπαθούν να αποφασίσουν πόσους και ποιους θα καλέσουν.

Στο ενδιάμεσο, έρχονται και τα Χριστούγεννα. Στο γκέττο σπάνια τα γιορτάζουν. Φυσικά, όλοι ξέρουν περί τίνος πρόκειται, έστω και αορίστως, μα κανείς δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο να σπαταλήσει σε στολισμούς, δώρα και γεύματα με φίλους. Ακόμα και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια εκεί είναι σπάνια. Στη Ζώνη 4 όμως, ο στολισμός στους δρόμους και στους ουρανοξύστες είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακός. Η Κόρρα δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ούτε θυμάται την τελευταία φορά που γιόρτασε τα Χριστούγεννα στη ζεστασιά του σπιτιού της. Όμως αυτά είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής της: ο Ρέιμοντ, το αναμμένο τζάκι, το ζεστό εγκ-νογκ, το δέντρο με τις κόκκινες και μπλε μπάλες, ακόμα και το γκι που κρέμεται στην κάσα της πόρτας και τους αναγκάζει να φιλιούνται κάθε φορά που περνούν από κάτω.

Μετά από πολλά χρόνια, χιονίζει και λίγο εκείνο το χειμώνα' όχι τόσο ώστε να το στρώσει, αλλά αρκετά για να δώσει μια επιπλέον νότα χριστουγεννιάτικης μαγείας.


Παντρεύονται το Φλεβάρη στην προτεσταντική εκκλησία κοντά στο σπίτι τους. Ο Ρέιμοντ θα προτιμούσε το δημαρχείο, ως λιγότερο πομπώδες και πιο οικονομικό, αλλά για την Κόρρα ο γάμος πρέπει να είναι και θρησκευτικός. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα θρήσκα, σ’ αυτό είναι κάθετη.

Το νυφικό της Κόρρα είναι όλο δαντέλα πάνω σε ιβουάρ μετάξι και μακριά καμπανωτά μανίκια. Και το μόνο πράγμα που στολίζει τα μακριά μαλλιά της είναι ένα στέμμα από ανθάκια λεμονιάς. Ο Ρέιμοντ πάλι είναι ντυμένος με μαύρο βελούδο και γκρι σατέν και για την Κόρρα είναι ο πιο όμορφος άντρας που έχει δει ποτέ της. Όλη τη μέρα δεν μπορεί να σταματήσει να γελάει και να κλαίει από χαρά, κι ο Ρέιμοντ, μετά από –έχει ξεχάσει πόσο- καιρό, νιώθει ξανά σαν μικρό παιδί.

Δεν έρχεται πολύς κόσμος στο γάμο. Μόνο δυο φίλοι του Ρέιμοντ απ' την υπηρεσία ονόματι Φίλιπ και Ζακ, η Σιέννα που δουλεύει με την Κόρρα στο βιβλιοπωλείο κι ο φίλος της ο Έρικ, καθώς επίσης και η Λίνα με την Γκρέτα. Μετά την τελετή δεν υπάρχει δεξίωση. κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πολύ χρόνο για ξόδεμα. Αντίθετα τους υποδέχονται στο σπίτι τους, με φαγητό απ' τα χέρια της νύφης, ένα τραπέζι ζεστό και φιλικό και τη μουσική επιμελημένη απ' τον γαμπρό.

Όταν η Κόρρα πετάει την ανθοδέσμη, η Σιέννα είναι αυτή που την πιάνει. Και το χαμόγελο που ανταλάσσει με τον Έρικ τα λέει όλα.
«Μάλλον θα έχουμε σύντομα κι άλλον γάμο», σχολιάζει γελαστά η Κόρρα, αγκαλιάζοντας τη φίλη της.
«Απ’ το στόμα σου και στου Θεού τ’ αυτί!» αναφωνεί εκείνη, δήθεν απελπισμένα. Είναι με τον Έρικ ήδη τρία χρόνια και δεν υπάρχει κάτι που να τους εμποδίζει από το να παντρευτούν.

Για μήνα του μέλιτος βέβαια, ούτε λόγος. Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος-χρήμα, αλλά ούτε και ο πραγματικός χρόνος. Η δουλειά του Ρέιμοντ δεν τον αφήνει να ευχαριστηθεί τέτοιες πολυτέλειες. το μόνο που του παραχωρούν ως άδεια γάμου είναι πέντε ημέρες –κι αυτές με επιφύλαξη, μιας και πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να τον καλέσουν απρόοπτα. Έτσι εκείνος κι η Κόρρα μένουν σπίτι και αξιοποιούν… ποιοτικά τον καιρό τους.


Με τούτα και με κείνα, έχουν σχεδόν ξεχάσει τις έρευνες των Χρονοφυλάκων. Για τον Ρέιμοντ, βέβαια, αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, καθώς έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με το θέμα, αλλά η ανησυχία της Κόρρα έχει κάπως καταλαγιάσει. Τους τελευταίους μήνες νιώθει όλο και πιο άνετα, όλο και λιγότερο φοβισμένη. Καταφέρνει να μετακινείται μόνη της, χωρίς να φοβάται και τη σκιά της, όπως συνέβαινε στις αρχές, κι όταν ο Ρέιμοντ πρέπει να μείνει τη νύχτα στη δουλειά, ξέρει ότι δεν χρειάζεται να τριπλοκλειδώνει για να νιώσει ασφαλής.

Όμως τα νέα που έρχονται από τις έρευνες δεν είναι και τόσο καλά. Η ανάκριση του νεαρού Άλεξ είχε κάποια αποτελέσματα βέβαια. αλλά οι συμμορίες που εμπλέκονται στην υπόθεση μετακινούνται τόσο γρήγορα από Ζώνη σε Ζώνη που η Φύλαξη Χρόνου δεν τις προλαβαίνει. Η μόνη εξήγηση για την ταχύτητά τους είναι να έχουν παρακλάδια παντού, άπειρο χρόνο για ξόδεμα και πλήρη εξοπλισμό σε μεταφορικά μέσα.

Από κάποια μισόλογα του Άλεξ, συμπεραίνουν ότι ο λόγος που μπήκαν στο σπίτι της Κόρρα στο γκέττο, καθώς και ο λόγος που τον έβαλαν να τη ληστέψει, ήταν πως έψαχναν για ίχνη της. Ο Μπρεντ είχε προειδοποιήσει τους συνεργάτες του ότι αν του συνέβαινε κάτι, η υπεύθυνη θα ήταν εκείνη. Και παρόλο που η Κόρρα δεν μάθαινε ποτέ τίποτα για τις περαιτέρω παράνομες δραστηριότητες του «προστάτη» της, τώρα θεωρείται από τη συμμορία του ένοχη προδοσίας.

Ο Ρέιμοντ είναι αναγκασμένος να της μεταφέρει τα νέα. δε θέλει να την τρομάξει, αλλά θεωρεί πως πρέπει να ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει. Είναι ήδη Μάρτης κι η Κόρρα είναι πάλι έγκυος, κι αυτή τη φορά δεν πρέπει να ρισκάρουν με τίποτα την υγεία του εμβρύου. Ο Ρέιμοντ θα προτιμούσε να μετακομίζουν κάθε μήνα για να χάνονται τα ίχνη τους. θα προτιμούσε επίσης να την είχε μαζί του εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, ειδικά στην κατάστασή της.

Έτσι ο Άλεξ Γκρέι φυλάσσεται με δρακόντεια μέτρα για να μην μπορέσει να αποδράσει αλλά ούτε και να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, ενώ τίθενται μερικοί διακριτικοί φρουροί με πολιτικά έξω απ’ το σπίτι του Ρέιμοντ επί καθημερινής βάσης, κάτι που κάνει την Κόρρα έξαλλη καθώς νιώθει πως την παρακολουθούν ακόμα και στο μπάνιο.
«Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;» ρωτάει κάποια στιγμή τον Ρέιμοντ. «Παντρεμένοι είμαστε εμείς ή φυλακισμένοι;»
«Κόρρα μου, είναι για την ασφάλειά μας. Κάνε λίγη υπομονή», της εξηγεί προσεκτικά εκείνος.
«Ποια ασφάλεια; Με τόσο κόσμο έξω απ’ το σπίτι κάθε μέρα, τώρα θα ‘χουν ήδη καταλάβει ότι είμαι εδώ.»
«Το ξέρω ότι είναι επικίνδυνο, αλλά μόνο έτσι θα μπορέσουν να σε προστατεύσουν αν συμβεί κάτι. Εσένα και το μωρό», προσθέτει με νόημα.
«Δεν μπορώ να είμαι ήσυχη έτσι», αντιλέγει εκείνη. «Κι αν δεν είμαι εγώ ήσυχη, δεν θα είναι ούτε το μωρό.»
«Σου υπόσχομαι πως δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Θα τους βρούμε.»

Πράγματι, μέσα στους επόμενους μήνες, συλλαμβάνουν μερικούς συνεργούς, οι οποίοι, με την απειλή της κατάσχεσης χρόνου, επιβεβαιώνουν κάποια από τα στοιχεία που είχε δώσει ο Άλεξ. Αυτό βέβαια δεν τους γλιτώνει από πολύχρονες ποινές φυλάκισης' κι αν αποδράσουν ή υποτροπιάσουν, τότε η κατάσχεση χρόνου δεν θα είναι διαπραγματεύσιμη.

Ταυτόχρονα, καταφέρνουν να απελευθερώσουν, ή καλύτερα να βοηθήσουν να ξεφύγουν, κάποιες κοπέλες που δούλευαν γι’ αυτούς, είτε ως πόρνες είτε ως σκλάβες του σεξ. Σ’ αυτές βρίσκουν νόμιμες δουλειές σε άλλες Ζώνες και τις κρατούν στην προστασία μαρτύρων για παν ενδεχόμενο.
Αυτό είναι κάπως παρηγορητικό για την Κόρρα και τον Ρέιμοντ, όμως όχι εντελώς. Ο φερόμενος ως εγκέφαλος Ρικ Μπράουν εξακολουθεί να διαφεύγει και για κάποιον λόγο κανείς δεν ξέρει επακριβώς πού είναι. Κάθε ανάκριση δίνει διαφορετικές πληροφορίες για την τοποθεσία του και καμιά δεν επαληθεύεται. Οι Χρονοφύλακες πιστεύουν πως επίτηδες δίνει λανθασμένες πληροφορίες στους μπράβους και τα τσιράκια του για να ξεφεύγει πιο εύκολα, και όσο εκείνος είναι ελεύθερος, τόσο η Κόρρα όσο και όλες οι άλλες κοπέλες τις οποίες εκμεταλλεύονται κινδυνεύουν θανάσιμα.

Κι ο Ρέιμοντ, ανήμπορος, βλέπει την υπόσχεσή του να ξεμακραίνει καθώς περνά ο καιρός.

Είναι μεσοκαλόκαιρο όταν ο Ρέιμοντ επιστρέφει στο σπίτι μετά τη δουλειά, με ένα μπουκέτο λουλούδια κι ένα σατέν πουγκί στα χέρια. Είναι τα γενέθλια της Κόρρα σήμερα και σκεφτόταν όλη την εβδομάδα τι δώρο να της κάνει. Τελικά έχει καταλήξει στο πιο κλασικό: τριαντάφυλλα -μπλε, που της αρέσουν- και ένα καμέο περασμένο σε βελούδινη κορδέλα για το λαιμό.
Όμως, τη στιγμή που βάζει το κλειδί στην κλειδαριά και ανοίγει, έρχεται αντιμέτωπος με το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί.
Το σαλόνι είναι ανάστατο. Βιβλία είναι πεταμένα στο πάτωμα, τα μαξιλάρια του καναπέ επίσης, τα βάζα είναι σπασμένα και υπάρχουν γυαλιά παντού.
«Κόρρα;» αναφωνεί ταραγμένος, αλλά δεν παίρνει απάντηση. «Κόρρα!» Τώρα είναι τρομοκρατημένος. Τρέχει στην κουζίνα. η κατάσταση είναι παρόμοια αλλά η γυναίκα του δεν είναι ούτε εκεί. Το δωμάτιο του παιδιού.
Φτάνει στην είσοδο και παραλύει.
Η Κόρρα είναι πεσμένη ανάσκελα στο πάτωμα μπροστά απ' την κούνια του μωρού, τα μαλλιά της όλα μπροστά στο πρόσωπό της. Δεν υπάρχουν αίματα, ούτε νερά, τίποτα που να υποδηλώνει τραύμα ή πρόωρη γέννα. Τα ρούχα της όμως είναι στραπατσαρισμένα. Σχεδόν αυτόματα, τα μάτια του Ρέιμοντ πέφτουν στο αριστερό της χέρι, που είναι απλωμένο στο πάτωμα, με το προστατευτικό μανίκι για το ρολόι πεταμένο λίγο πιο δίπλα. Δώδεκα θολά μηδενικά.
Για λίγα δευτερόλεπτα, δε βλέπει μπροστά του από την ταραχή. Συντετριμμένος, πέφτει στα γόνατα δίπλα στο άψυχο κορμί της, την μαζεύει στην αγκαλιά του. Χαϊδεύει τα μαλλιά της, τα παραμερίζει για να αγγίξει το κρύο της μέτωπο με τα χείλη του.
«Όχι, αγάπη μου, σε παρακαλώ, ξύπνα, μη μου το κάνεις αυτό...» ψιθυρίζει, δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια του. Δε θέλει να το δεχτεί. Δεν είναι αλήθεια, δεν είναι η Κόρρα του αυτή. Η Κόρρα είναι ζωντανή και περιμένει το μωρό τους, σήμερα κλείνει τα 26... Αλλά το δέρμα της είναι χλωμό και παγωμένο, τα μάτια της είναι ανοιχτά και κοιτούν το ταβάνι χωρίς να το βλέπουν πραγματικά, υπάρχουν ίχνη δακρύων στα μάγουλά της και τα χείλη της δεν είναι πια κόκκινα, έχουν αρχίζει και μπλαβίζουν. «Όχι...» Κι η κραυγή που βγαίνει από το στόμα του δε θυμίζει σχεδόν καθόλου κραυγή ανθρώπινη.

Πάνω στο φέρετρο, πριν το κατεβάσουν στη γη, αποθέτει τα μπλε τριαντάφυλλα που της είχε αγοράσει.

Μετά την κηδεία, επιστρέφει στο άδειο πλέον σπίτι. Είναι μόνος. δεν θέλει κανέναν για συντροφιά. Δεν αντέχει να μπει στο δωμάτιο του μωρού, αλλά ούτε και στο δικό του, κι έτσι παραμένει στο σαλόνι. Περνάει όλη τη νύχτα καπνίζοντας και πίνοντας ουίσκι -ποιος, ο Ρέιμοντ, που δεν είχε ακουμπήσει ποτέ του τσιγάρο και δεν είχε μεθύσει ποτέ.
Γύρω στην αυγή, αποφασίζει να σηκωθεί απ' τον καναπέ για να πάει στην τουαλέτα και τότε προσέχει κάτι περίεργο πάνω στο τραπεζάκι της τηλεόρασης. Μια κάρτα μνήμης. Είναι τόσο μικροσκοπική που δεν την είχε προσέξει νωρίτερα. Ποιος ξέρει πόσον καιρό ήταν εκεί πάνω. Τη βάζει στην ειδική υποδοχή της τηλεόρασης και παίρνει το τηλεκοντρόλ, πίνοντας άλλη μια γουλιά ουίσκι.
Στην αρχή η εικόνα είναι μαύρη, ακούγονται μόνο κάποιοι ακατάληπτοι ήχοι. Ύστερα καθαρίζει κι ο Ρέιμοντ σχεδόν πνίγεται με το ποτό του. Στην οθόνη του βλέπει την Κόρρα, να κλαίει και να παρακαλάει κρατώντας την φουσκωμένη κοιλιά της, προσπαθώντας στην ουσία να προστατεύσει το αγέννητο παιδί της.
Είναι τουλάχιστον δύο άτομα μαζί της. ένας αυτός που την απειλεί κι ένας που τραβάει το βίντεο.
«Άσε τα κλάματα, τσουλάκι», της λέει ο πρώτος.
«Φύγετε, σας παρακαλώ, δεν σας έχω κάνει τίποτα...»
Αντί γι' απάντηση, πέφτει ένα ηχηρό χαστούκι που τη ρίχνει στο πάτωμα.
«Εξαιτίας σου κρυβόμαστε τον τελευταίο χρόνο. Από τότε που ξέμεινε ο Τζακ, οι Χρονοφύλακες δεν μας έχουν αφήσει σε ησυχία.»
«Τι φταίω εγώ; Ούτε καν σας ξέρω!» Η φωνή της υψώνεται σχεδόν υστερικά και φυσικά αυτό δεν βελτιώνει την κατάσταση. Άλλο ένα χαστούκι. Ο Ρέιμοντ κλείνει τα μάτια. Δεν αντέχει να βλέπει αλλά πρέπει. Πρέπει να το δει αν θέλει να βρει τους ενόχους.
Ο τύπος την κλοτσάει στην κοιλιά, κι η Κόρρα διπλώνεται στα δύο απ' τον πόνο.
«Το παιδί μου…» ψελλίζει.
«Το μπάσταρδό σου, θες να πεις. Με ποιον πήγες και γκαστρώθηκες; Γιατί αποκλείεται να είναι του Χρονοφύλακα. Μια πουτάνα είναι πάντα πουτάνα.»
Τα μάτια της Κόρρα ανοίγουν διάπλατα. είναι φανερό πως αδυνατεί να πιστέψει αυτά που ακούει, κι αυτό κάνει τον Ρέιμοντ να μην αμφιβάλει ούτε στιγμή. «Όχι...» Το πρόσωπό της στρέφεται πανικόβλητο στην κάμερα, μάλλον ανακλαστικά. «Ρέι, ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια... Βοήθησέ με...»
«Δεν πρόκειται να σε ακούσει. Ή μάλλον, θα δει το βίντεο, αλλά θα είναι αργά.»
Ο τύπος με την κάμερα γελάει κοροϊδευτικά. Ο άλλος την κλοτσάει μια φορά ακόμα κι έπειτα γονατίζει και την πιάνει απ' τον γιακά, φέρνοντάς την κοντά του. Με μια άγρια κίνηση, πετάει πέρα το κάλυμμα του ρολογιού της και πιέζει τον δεξιό καρπό του δυνατά πάνω στον καρπό της Κόρρα, που μάταια προσπαθεί να ξεφύγει καθώς της κλέβουν το χρόνο. Ο Ρέιμοντ σφίγγει τα δόντια του τόσο πολύ που του έρχεται πονοκέφαλος και δάκρυα μαζί.
«Αυτό είναι για τον Τζακ, σκύλα», λέει ο άντρας στην οθόνη, καθώς το ρολόι της κοπέλας μετράει τα τελευταία δευτερόλεπτα και σβήνει. Εκείνη πέφτει νεκρή μ' ένα τίναγμα, όπως όλοι όσοι ξεμένουν από χρόνο. Τα μάτια της είναι ακόμα ανοιχτά. Η κάμερα παραμένει για λίγα δευτερόλεπτα πάνω απ' το σώμα της, με τους άντρες να γελάνε εκδικητικά, κοροϊδευτικά στο φόντο, πετώντας απειλές στον Χρονοφύλακα, κι έπειτα σβήνει. Κι ο Ρέιμοντ κρύβει το πρόσωπο στις παλάμες του και ξεσπάει σαν μικρό παιδί.

Την επόμενη ημέρα, νηφάλιος, πηγαίνει στην υπηρεσία και δείχνει το βίντεο στους ανωτέρους του.
«Τι θέλεις να μας πεις, Λίον;» ρωτά ο διοικητής όταν το αποτρόπαιο ντοκουμέντο τελειώνει κι η οθόνη σβήνει.
«Χρειάζομαι βοήθεια για να τους βρω. Λίγους άντρες έστω.»
«Δεν γίνεται», λέει ξερά ο διοικητής. «Λυπάμαι, αλλά η γυναίκα σου δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που ξεμένει από χρόνο.»
«Ναι, αλλά όχι έτσι. Ήταν έγκυος, για όνομα του Θεού! Κι είμαστε στη Ζώνη 4, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο εδώ!» Η φωνή του απειλεί να σπάσει, αλλά όχι, δεν θα τους κάνει τη χάρη.
«Τώρα θα έχουν ήδη εξαφανιστεί. Θα στείλουμε ένα σώμα να τους ψάξει αλλά εσύ δεν θα πάρεις μέρος σ' αυτό.» Ο διοικητής σηκώνεται και κοιτάζει τον Ρέιμοντ στα μάτια. «Είσαι ο πιο πολύτιμος εδώ.»
«Δεν καταλαβαίνετε. Πρέπει να είμαι κι εγώ μαζί τους.»
Τώρα ο άλλος άντρας χάνει την υπομονή του και χτυπάει το χέρι του στο γραφείο ενώ οι υπόλοιποι γύρω τους παρακολουθούν ασάλευτοι. «Νομίζεις πως εγώ δεν έχω οικογένεια; Πως δεν φοβάμαι μήπως τους χάσω; Δεν μπορώ να σε ρισκάρω, Λίον. Σε προορίζω για μεγάλα πράγματα, γιατί κανείς άλλος εδώ μέσα δεν είναι εφάμιλλός σου. Γι' αυτό θα με υπακούσεις όταν σε διατάζω να μην ανακατευτείς.»
Ο Ρέιμοντ δεν ξέρει τι να πει σ' αυτό. Σφίγγει τις γροθιές και λέει μέσα απ' τα δόντια του.
«Μάλιστα, κύριε Διοικητά.»
Και χωρίς να περιμένει απάντηση, γυρνάει επιτόπου και βγαίνει από την αίθουσα. Λίγα μέτρα παρακάτω, πέφτει πάνω στον Φίλιπ.
«Είσαι καλά φίλε;» τον ρωτάει εκείνος ανήσυχος. Ήταν μαζί του στην κηδεία κι είχε προσφερθεί μάλιστα να τον συνοδεύσει και στο σπίτι, αλλά ο Ρέιμοντ είχε αρνηθεί.
«Όχι.»
«Τι έγινε;»
«Τη σκότωσαν, Φίλιπ. Ξέρω ποιοι είναι. Ξέρω τα πρόσωπά τους, κι αυτοί δεν μ' αφήνουν να τους ψάξω.»
«Μη μου πεις ότι σκέφτεσαι να πας μόνος σου...» Βλέποντας την έκφραση του φίλου του, ο Φίλιπ πανικοβάλλεται. «Όχι, όχι, όχι, Ρέι, οι διαταγές είναι διαταγές, θα γίνει χαμός αν...»
Εκείνος, χωρίς να τον κοιτάξει, σηκώνει το ένα του χέρι ψηλά για να τον κάνει να σωπάσει. «Θα τους βρω. Θα τους βρω και θα τους σκοτώσω, ακόμα κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω.»