The Shadow's Kiss

Πρόλογος

Ο Τύριον ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του μ' ένα χασμουρητό και τεντώθηκε. Τράβηξε τις σκούρες μπλε κουρτίνες και πήδηξε στο πάτωμα. Κοίταξε γύρω του' οι συμμαθητές του κοιμούνταν ακόμα. Ήταν μόλις 6 το πρωί, εξάλλου. Ο Μπρον, στο διπλανό κρεβάτι, ροχάλιζε ελαφρά, κι ο Τύριον αποφάσισε να μην τον ξυπνήσει. Ντύθηκε αθόρυβα και κατέβηκε στο εντευκτήριο του Ράβενκλοου. Δεν έπρεπε να αργήσει στο ραντεβού του.

Ήταν η έκτη του χρονιά στο Χόγκουαρτς, κι ο πατέρας του, ο πανίσχυρος και πάμπλουτος Τάιγουιν Λάνιστερ, ακόμα δεν είχε χωνέψει πώς ο -νάνος- γιος του τον είχε απογοητεύσει ξανά, έχοντας επιλεγεί για το Ράβενκλοου αντί για το Σλίθεριν όπου είχε φοιτήσει ο ίδιος. Ο Τύριον δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο όταν σκέφτηκε πως για τον άλλο του αδελφό, τον Τζέιμι, ο πατέρας τους δεν είχε ποτέ παράπονα. Κι ας είχε επιλεγεί για το Γκρίφιντορ, ενώ η δίδυμή του, η Σέρσεϊ, ήταν η μόνη απ' τα τρία αδέλφια που είχε μπει στο Σλίθεριν.

Οι σκέψεις του διακόπηκαν απότομα από βήματα στις σκάλες που οδηγούσαν στο υπνοδωμάτιο των κοριτσιών. Γύρισε. Η Μελισάνδρα Ασσάι, του ίδιου έτους μ' εκείνον, κατέβαινε τις σκάλες λυγερή, με τα κόκκινα μαλλιά της να ανεμίζουν ελαφρά και το επίσης κόκκινο νυχτικό της να θροΐζει γύρω απ' τους αστραγάλους της.
"Μπα; Ξυπνήσαμε επιτέλους;" την ρώτησε, με ήπια ειρωνεία.
"Ξέρεις πολύ καλά πως δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ, Λάνιστερ. Η νύχτα είναι σκοτεινή και γεμάτη τρόμους".
Ο Τύριον στριφογύρισε τα μάτια. "Κόφτο, Ασσάι. Σου έχω πει να με φωνάζεις απλά Τύριον".
"Τότε θα με λες κι εσύ Μελισάνδρα. Τι με ήθελες;"
"Όπως επιθυμείς". Έμεινε σιωπηλός καθώς εκείνη βολευόταν στον καναπέ απέναντί του. "Έμαθα πως ο καθηγητής Μπαράθηον σου εμπιστεύτηκε κάτι πολύτιμο. Κάτι πολύ δυνατό".
"Πώς το έμαθες;"
"Είμαι Λάνιστερ, κι οι Λάνιστερ έχουν μάτια κι αυτιά σ' όλη τη σχολή".
Παιδιά του υπουργού. Τι περιμένεις. "Ώστε έτσι. Και γιατί περιμένεις ότι θα στο πω;"
"Γιατί αλλιώς μπορώ πάρα πολύ εύκολα να το καρφώσω στον Σταρκ και να το χάσεις. Και μαζί να χάσεις την εμπιστοσύνη του Στάνις Μπαράθηον". Η Μελισάνδρα χλώμιασε, μα πριν προλάβει να απαντήσει, ο Τύριον συνέχισε: "Άσε που νομίζω πως τα αδέλφια μου το ξέρουν ήδη, και σίγουρα η γλυκιά Σέρσεϊ θα σχεδιάζει να το 'αναφέρει' δήθεν τυχαία στον διευθυντή".
"Τότε γιατί θα τη γλιτώσω αν το πω σε σένα;"
Το αγόρι γέλασε. "Δεν μου φαίνεται, αλλά τα αδέλφια μου μ' ακούνε, έστω κι αν δεν συμφωνούν πάντα μαζί μου. Αν τους πω να μείνουν έξω απ' αυτό, θα το κάνουν. Τουλάχιστον ο Τζέιμι. Για τη Σέρσεϊ δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα".
Η κοκκινομάλλα ένευσε. "Εντάξει λοιπόν". Έριξε μια ματιά γύρω για να βεβαιωθεί πως δεν κρυφάκουγε κανείς, και ψιθύρισε. "Είναι ένα νοήμον ραβδί. Έχεις ακούσει ποτέ γι' αυτά;"
"Έχω διαβάσει πως έχουν δική τους βούληση".
"Ακριβώς. Κανένας απλός μάγος δεν μπορεί να τα ελέγξει. Ακόμα και διπλωματούχοι δυσκολεύονται. Αλλά εγώ μπορώ".
"Κι ο Στάνις πώς το ξέρει αυτό;"
"Ο Στάνις δεν είναι βλάκας. Μ' έχει δει στα μαθήματα ξορκιών. Ξέρει πως είμαι η καλύτερη στο έτος μας, πως μπορώ να κάνω πράγματα που ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει, ξέρει πως μπορώ να ελέγξω το ραβδί".
"Το οποίο κάνει τι;"
"Δημιουργεί σκιές. Σκιές με ανθρώπινη μορφή που έχουν, όπως κι αυτό, δικιά τους βούληση. Γι' αυτό μου το έδωσε. Για να μάθω να δένω τις σκιές στη δική μου θέληση".

Ο Τύριον έμεινε σκεφτικός. Ένα τέτοιο όπλο θα μπορούσε να κάνει μεγάλο κακό στο σχολείο αν έμενε αφύλακτο. Και φυσικά δεν έπρεπε να μάθει τίποτα ούτε ο διευθυντής αλλά ούτε και το Υπουργείο, που θα επενέβαινε αμέσως με τον ισχυρισμό πως τα παιδιά εκτίθονταν σε σκοτεινή κι επικίνδυνη μαγεία.
"Ο πατέρας μου δεν πρέπει να το μάθει". Ο υπουργός ήταν άριστος γνώστης Διεισδυτικής, και το να κρατήσει κανείς ένα τέτοιο μυστικό απ' αυτόν θα ήταν όχι απλά δύσκολο αλλά σχεδόν αδύνατο.
"Φυσικά και όχι. Είσαι ο μόνος που το ξέρει εκτός απ' τον Μπαράθηον. Πρόσεχε".
Ο νεαρός νάνος έγνεψε καταφατικά. "Πρέπει να μάθω Σφραγισματική".


...To be continued



Σχόλια εδώ

Η συνέχεια!
*****
1ο Κεφάλαιο

"Τότε θα πρέπει να μιλήσεις στον καθηγητή Βάρυς".

Πράγματι, στο πρώτο διάλειμμα της ημέρας, μετά το μάθημα των φίλτρων, ο Τύριον πήγε να βρει τον καθηγητή της Άμυνας εναντίον των Σκοτεινών Τεχνών. Ο Βάρυς ήταν ένας παχύς άντρας -αν και κυκλοφορούσαν φήμες πως ήταν ευνούχος-, φαλακρός, ντυμένος πάντα με παλ μανδύες, με πολύ απαλή φωνή και πολλά μυστικά. Τον βρήκε στη βιβλιοθήκη, να μιλάει με την αγαπημένη του μαθήτρια, την Νταινέρυς Ταργκέρυεν απ' το Χάφλπαφ, κι έκανε ένα μορφασμό. Η Ντάνυ, όπως τη φώναζαν, ήταν μια πανέμορφη κοπέλα του πέμπτου έτους, με μακριά ασημόξανθα μαλλιά και βιολετιά μάτια, αλλά ποτέ δεν θα γυρνούσε να κοιτάξει κάποιον σαν τον Τύριον τη στιγμή που το μισό σχολείο ήταν ερωτευμένο μαζί της και η ίδια τα είχε με τον Ντρόγκο Ντόθρακ, εβδομοετή του Γκρίφιντορ.

"Κύριε καθηγητά, μπορώ να έχω ένα λεπτό;"
Ο Βάρυς γύρισε προς το μέρος του με μια έκφραση έκπληξης. "Πες μου, Λάνιστερ".
Ο Τύριον έριξε μια ματιά προς τη Ντάνυ. "Θα προτιμούσα μόνοι μας".
"Θα τα πούμε αργότερα, κύριε καθηγητά, πρέπει να ταΐσω τους δράκους μου", έκανε η κοπελίτσα κι απομακρύνθηκε.
Ποιους δράκους; αναρωτήθηκε ο Τύριον μα δεν έθιξε το θέμα.
"Τι θα ήθελες;" τον ρώτησε ξανά ο καθηγητής.
"Έχω μάθει πως είστε αυθεντία στην Σφραγισματική και θα εκτιμούσα πάρα πολύ τη βοήθειά σας", απάντησε διπλωματικά ο νεαρός.
Ο Βάρυς φάνηκε κολακευμένος, αλλά και δύσπιστος. "Και γιατί θέλεις να μάθεις Σφραγισματική;"
"Για την προσωπική μου ασφάλεια, και για το μέλλον".
Είχε ετοιμάσει αυτή την απάντηση απ' το πρωινό, και ήλπιζε να την κάνει να ακουστεί όσο πιο φυσιολογική γινόταν.
"Μάλιστα. Ο πατέρας σου το ξέρει;"
"Φυσικά". Και πάλι, είπε ψέματα με μεγάλη άνεση.
"Ωραία. Έλα στο γραφείο μου αύριο στις 5 το απόγευμα, για να ξεκινήσουμε".
Ο Τύριον χαμογέλασε ευχαριστημένος. "Ευχαριστώ πολύ, κύριε". Και έφυγε σφυρίζοντας.

Στην έξοδο της βιβλιοθήκης, έπεσε πάνω στην Σέρσεϊ και τις φίλες της απ' το Σλίθεριν.
"Γλυκιά μου αδελφή!" αναφώνησε με μια μικρή υπόκλιση, καθώς εκείνη απομακρυνόταν με ένα ύφος αηδίας κι οι κλώσσες γύρω της κρυφογελούσαν μαζί του.
"Πότε θα σταματήσεις να μπλέκεσαι στα πόδια μου, Ζιζάνιο;"
Ο νάνος γέλασε. "Ποτέ". Δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να συνεννοηθεί με την αδερφή του. Τον μισούσε. Τον μισούσε επειδή αυτός ήταν η αιτία που είχε πεθάνει η μητέρα τους. Κι εκείνος τη μισούσε εξίσου, γιατί ποτέ δεν είχε κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τον δεχτεί. Μερικές φορές, του φαινόταν πως το μοναδικό τους κοινό σημείο ήταν τα χρυσά τους μαλλιά. Χαιρετώντας, την άφησε εκεί να βράζει και πήγε να βρει τον Τζέιμι.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Τζέιμι βρισκόταν στο γήπεδο του Κουίντιτς. Ήταν ο αρχηγός και ένας απ' τους κυνηγούς

της ομάδας του Γκρίφιντορ. Με τον αγώνα με το Χάφλπαφ να πλησιάζει, έφευγε απ' τις προπονήσεις μόνο για να φάει και να κοιμηθεί.
"Πρέπει να σου μιλήσω", του φώναξε ο Τύριον καθώς πλησίαζε, χωρίς καν να χαιρετήσει.
Ο Τζέιμι ζήτησε συγνώμη απ' την ομάδα και περπάτησε προς τον αδελφό του. "Τι είναι;"
"Ξέρω πως ξέρεις για τον καθηγητή Μπαράθηον και την Ασσάι. Θέλω να σου ζητήσω να μείνεις έξω απ' αυτό και να μην το πεις πουθενά".
Ο νεαρός Γκρίφιντορ δεν προσπάθησε καν να το αρνηθεί. "Δεν το είχα σκοπό, έτσι κι αλλιώς".
"Ωραία. Το θέμα είναι πως η Σέρσεϊ δεν πρέπει να ανοίξει το στόμα της ούτε στον διευθυντή ούτε στον πατέρα μας".
Ο Τζέιμι άφησε ένα δυνατό γέλιο. "Άστην πάνω μου".
"Χαίρομαι που συνεργάζεσαι", απάντησε ο Τύριον κι έκανε να φύγει.
"Ένα λεπτό. Δεν θα μου πεις γιατί σε ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτή η ιστορία;"
"Ας πούμε απλά πως δεν θέλω να βρει μπελάδες μια καλή μου φίλη".

Η οποία καλή φίλη είχε μόλις πάρει άδεια για το απαγορευμένο τμήμα της βιβλιοθήκης κι είχε χωθεί στους σκοτεινούς διαδρόμους για να βρει όλα τα βιβλία που μιλούσαν για νοήμονα ραβδιά και δέσιμο σκιών. Η έρευνα δεν είχε πάει ιδιαίτερα καλά' τα περισσότερα από τα σχετικά βιβλία ήταν σκισμένα, με τόσο κακοδιατηρημένες σελίδες που καθιστούσαν την ανάγνωση σχεδόν αδύνατη. Μπόρεσε να βρει μόνο τέσσερα σε καλύτερη κατάσταση. Βγήκε απ' το απαγορευμένο τμήμα κουβαλώντας τους τόμους και τους απόθεσε πάνω σ' ένα πάγκο για να μελετήσει με την ησυχία της. Όμως δεν την άφησαν.
"Όπως πάντα, με τη μύτη χωμένη στα βιβλία η Ασσάι". Ήταν μια ενοχλητική κοριτσίστικη φωνή, κι η Μελισάνδρα μόρφασε. Καταραμένη Σέρσεϊ Λάνιστερ. Από τότε που είχε δει πως η Μελισάνδρα δεν σνόμπαρε τον Τύριον όπως το υπόλοιπο 90% της σχολής, δεν έχανε ευκαιρία να την μειώνει.
"Τι θες, Λάνιστερ; Δεν βλέπω πώς το να διαβάζω σε ενοχλεί".
"Μα δεν με ενοχλεί αυτό. Η ίδια σου η ύπαρξη με ενοχλεί".
Η Μελισάνδρα, κρατώντας τη φωνή της ήρεμη, απάντησε:
"Αν σε ενοχλώ τόσο πολύ, μην ασχολείσαι μαζί μου".
Και σήκωσε τα βιβλία της και γύρισε την πλάτη στη Σέρσεϊ, αλλά μια κόκκινη ακτίδα που πέρασε ξυστά απ' το μάγουλό της την έκανε να σταματήσει. Γύρισε αργά, παγωμένη. Άφησε τα βιβλία στο πάτωμα με αργές, προσεκτικές κινήσεις. Έβγαλε το ραβδί της το ίδιο αργά.
"Νομίζω πως σου είπα", είπε, τονίζοντας την κάθε λέξη, "να μην ξανασχοληθείς μαζί μου". Η μύτη του ραβδιού της ακούμπησε το σαγόνι της Σέρσεϊ, που ανοιγόκλεισε τα καταπράσινα μάτια της.

"Τι συμβαίνει εδώ;" τους έκοψε μια άλλη φωνή. Ο Στάνις Μπαράθηον στεκόταν από πάνω τους, με το αυστηρό του βλέμμα να τις κατακεραυνώνει.
"Συγνώμη, κύριε καθηγητά", απάντησε η Μελισάνδρα. "Τακτοποιούσα κάτι λογαριασμούς".
"Νομίζω πως ξέρετε κι οι δύο πως απαγορεύονται τα ξόρκια στην βιβλιοθήκη. 10 βαθμούς απ' το Σλίθεριν και 10 απ' το Ράβενκλοου".
"Μα, κύριε καθηγητά...!" είπαν και τα δύο κορίτσια την ίδια στιγμή, αλλά εκείνος τις σταμάτησε σηκώνοντας το χέρι.
"Δεν θέλω να ακούσω δικαιολογίες. Απλώς φροντίστε να μην ξανασυμβεί".
Η Σέρσεϊ απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας.
"Κύριε καθηγητά, αλήθεια, δεν την χτύπησα. Εκείνη με προκάλεσε", είπε ήρεμα η Μελισάνδρα.
"Το ξέρω, Ασσάι. Τα είδα όλα. Ξέρεις γιατί το έκανα όμως".
Ναι. Φυσικά και ήξερε. Η φημισμένη δικαιοσύνη του. "Μάλιστα. Με συγχωρείτε". Κι έφυγε. Δεν θα μπορούσε να διαβάσει στην βιβλιοθήκη. Το καλύτερο θα ήταν να πήγαινε τα βιβλία στον κοιτώνα της, όπου θα ήταν και πιο ασφαλή.

Την επόμενη μέρα, στις 5, ο Τύριον χτυπούσε την πόρτα του γραφείου του Βάρυς.


To be continued



Σχόλια εδώ

2ο Κεφάλαιο

"Κάθισε, Λάνιστερ. Είσαι έτοιμος;"
Ο Τύριον κουνήθηκε κάπως ανήσυχα στην καρέκλα του.
"'Ετσι νομίζω".
"Ωραία". Ο Βάρυς πήγε στο παράθυρο κι έλυσε τις κουρτίνες. Το δωμάτιο σκοτείνιασε αμέσως, εκτός από δύο κεριά που τρεμόπαιζαν. "Προσπάθησε να αδειάσεις το μυαλό σου από σκέψεις, κι εγώ θα προσπαθήσω να εισβάλω".
"Κύριε καθηγητά, πριν αρχίσουμε... Θα το εκτιμούσα αν ξεχνούσατε γρήγορα αυτά που πιθανόν θα δείτε. Αρκετές από τις μνήμες μου είναι... άσχημες. Δεν θα ήθελα να μαθευτούν".
Ο Βάρυς χαμογέλασε. "Δεν είχα σκοπό να αποκαλύψω τίποτα. Χαλάρωσε κι ετοιμάσου".
"Μάλιστα". Ο Τύριον έκλεισε τα μάτια, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Κράτησε το πρόσωπό του ανέκφραστο καθώς έδιωχνε οποιαδήποτε άχρηστη σκέψη και ανάμνηση απ' το μυαλό του. Ήλπιζε ο Βάρυς να μην κατάφερνε να δει αυτά που έπρεπε περισσότερο να κρύψει.

Και τότε, άρχισε. Ήταν σαν ένα απαλό μα επίμονο σπρώξιμο στον φλοιό του εγκεφάλου του που προσπαθούσε να εισχωρήσει βαθύτερα. Συγκεντρώθηκε, πασχίζοντας να το διώξει μακριά, μα ήταν δύσκολο. Ο Βάρυς χειριζόταν καλά τόσο την Σφραγισματική όσο και τη Διεισδυτική, θα του ήταν παιχνιδάκι να "σπάσει" το μυαλό ενός αρχάριου.

Εικόνες άρχισαν να πετούν στο μυαλό του Τύριον, εδώ κι εκεί. Η αδελφή του να τον κοροϊδεύει. Ο Τζέιμι να τον πηγαίνει να αγοράσει το ραβδί του. Η πρώτη κοπέλα που του άρεσε να του λέει -τάχα λυπημένη- πως δεν θέλει να βγει
μαζί του. Μια άλλη κοπέλα, η Τάισα, να κλαίει γονατισμένη μπροστά στον πατέρα του. Η Μελισάνδρα να ψιθυρίζει...
"Όχι!"
Η πίεση σταμάτησε, οι εικόνες έσβησαν κι ο Βάρυς κάθισε στην καρέκλα του χαμογελώντας αχνά.
"Αυτό το τελευταίο μάλλον δεν ήθελες να το δω".
"Όχι, δεν ήθελα". Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το θέμα. "Είδατε την...;"
"Την Τάισα; Ναι, την είδα. Πολύ κρίμα αυτό που της συνέβη".
Ο Τύριον ήθελε να φωνάξει, να του πει πως, όχι, δεν ήταν κρίμα, ήταν απάνθρωπο, αλλά δεν μπορούσε.
"Θέλεις να συνεχίσουμε;" τον ρωτούσε τώρα ο καθηγητής.
Ο νεαρός μόνο έγνεψε.

Βγήκε απ' το γραφείο δυο ώρες αργότερα, κατακουρασμένος και απογοητευμένος. Η πρόοδός του ήταν πολύ μικρή, μα ο Βάρυς είχε προσπαθήσει να τον καθησυχάσει λέγοντας πως ήταν η πρώτη φορά και πως θα τα πήγαινε καλύτερα αν εξασκούνταν. Τον είχε βάλει να κλείνει το μυαλό του κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί κι είχε ανανεώσει το μάθημα για την μεθεπόμενη ημέρα.

Καθώς προχωρούσε προς τη Μεγάλη Αίθουσα χαμένος σε σκέψεις, έπεσε πάνω στον Ρένλυ Μπαράθηον. Ήταν στον ίδιο κοιτώνα αλλά δεν έκαναν ιδιαίτερη παρέα, μιας και ο Ρένλυ ήταν ένα χρόνο μικρότερος.
"Τι γίνεται, Ζιζάνιο;" τον χαιρέτησε πειρακτικά. "Τι μούτρα είναι αυτά;"
"Φύγε, Μπαράθηον, μην την πληρώσεις εσύ".
"Τι έπαθες ρε;"
"Άσε με ήσυχο. Δεν θα το συζητήσω μαζί σου. Έχεις δει την Ασσάι;"
"Μέσα είναι. Συζητούσε με τον αδερφό μου, κάτι για το μάθημα των ξορκιών απ' ό,τι κατάλαβα". Τέλεια. Να διακόψει συζήτηση του Στάνις με την Μελισάνδρα, τι συναρπαστική προοπτική.
"Οκέι, ευχαριστώ".

Ευτυχώς, βρήκε την κοκκινομάλλα μόνη της, να βάζει ένα μπουτάκι κοτόπουλο στο πιάτο της και κάθισε δίπλα της.
"Πώς πήγε;" τον ρώτησε.
"Χάλια, αλλά έχω ελπίδες".
"Πάλι καλά. Είδε τίποτα σχετικό με...;"
"Όχι, όχι. Δεν πρόλαβε κι ούτε ρώτησε κάτι". Εκείνη έγνεψε και αφοσιώθηκε στο πιάτο της. "Θυμάσαι την Τάισα;"
"Ναι, φυσικά. Καημένο κορίτσι. Τι απέγινε;"
"Δεν ξέρω. Από τότε που... που τη βασάνισαν... έχω χάσει τα ίχνη της". Σιωπή ακολούθησε. "Την είδε ο Βάρυς. Κι έκανε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα".
"Λυπάμαι", ψιθύρισε η Μελισάνδρα.
"Χαλάρωσε. Δεν έχεις σχέση μ' αυτό". Χαμήλωσε τη φωνή του. "Δε μου λες, τι έκανες με το ραβδί;"
"Ακόμα τίποτα. Τα σχετικά βιβλία που βρήκα ήταν πολύ λίγα και δεν είχαν αρκετές πληροφορίες. Ζήτησα απ' τον καθηγητή Μπαράθηον να μου φέρει κι άλλα απ' το Λονδίνο. Ελπίζω όταν τα παραλάβω να προχωρήσω λίγο".

Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε μια κραυγή απ' τον διάδρομο. Όσοι ήταν πιο κοντά στην πόρτα έτρεξαν να δουν τι συνέβαινε. Ο Τύριον πήδηξε απ' τον πάγκο και πλησίασε όσο πιο γρήγορα του επέτρεπαν τα κοντά του πόδια, με την Μελισάνδρα να ακολουθεί.
"Τι έγινε;"
"Είναι νεκρός! Ο Ρένλυ είναι νεκρός!" Φωνές ακούγονταν από παντού, οι καθηγητές πάλευαν να απομακρύνουν τους μαθητές, πολλά κορίτσια έκλαιγαν, κι οι μόνοι που ήταν κοντά στο πτώμα ήταν η Μπριέν Ταρθ κι ο Λόρας Τυρέλ, πεμπτοετείς του Γκρίφιντορ και καλύτεροι φίλοι του Ρένλυ. Ήταν κι οι δύο παγωμένοι, ανίκανοι να πιστέψουν τι είχε συμβεί. Το πιο τρομακτικό όμως ήταν το άψυχο σώμα. Ήταν πεσμένο μπρούμυτα, με μόνο μια μαύρη πληγή που έβγαζε καπνό και σκιά στην πλάτη. Ό,τι τον είχε χτυπήσει, τον είχε διαπεράσει. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος.

Ο Τύριον γύρισε και κοίταξε την Μελισάνδρα, που είχε χλωμιάσει. Την άρπαξε απ' το χέρι και την απομάκρυνε απ' τον κόσμο.
"Το ραβδί. Πού το έχεις;"
"Πάντα πάνω μου. Δεν τολμάω να το αφήσω στον κοιτώνα".
"Αυτό ήταν; Πες μου!"
Η κοπέλα τον κοίταξε στα μάτια κι έγνεψε καταφατικά, αργά. "Ένιωσα μια δύναμη να φεύγει απ' το ραβδί αλλά δεν είδα τίποτα. Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Δεν..."
Την ταρακούνησε. "Μην πανικοβληθείς τώρα. Ό,τι έγινε έγινε. Το θέμα είναι να μην σε υποπτευθούν".
Εκείνη έγνεψε ξανά, πιο ψύχραιμα αυτή τη φορά. Κράτησε το σαγόνι ψηλά και χώθηκε ξανά στο πλήθος, κι ο Τύριον την ακολούθησε με το μυαλό του να δουλεύει πυρετωδώς. Τώρα θα ερχόταν ο υπουργός, άνθρωποι απ' τον Προφήτη, θα ανακατεύονταν στο συμβάν και να κρατήσει μυστικό ένα τέτοιο όπλο θα γινόταν όλο και πιο δύσκολο.

Ο διευθυντής Νεντ Σταρκ είχε ήδη βάλει να ετοιμάσουν το σώμα του Ρένλυ για την κηδεία, και απομακρυνόταν τώρα με τον Στάνις Μπαράθηον, τον Βάρυς, την Ταρθ και τον Τυρέλ. Ο Τύριον κι η Μελισάνδρα ήταν σίγουροι πως θα έπεφτε ανάκριση, και μάλιστα εξονυχιστική. Αν ο οποιοσδήποτε ανέφερε έναν απ' τους δυο τους, την είχαν βαμμένη.
"Άρχοντα του Φωτός, φώτισέ μας", ψιθύρισε η Μελισάνδρα κι εκείνος στριφογύρισε τα μάτια του.
"Ο Θεός σου δεν θα μας βοηθήσει τώρα", της είπε. "Έλα μαζί μου, πρέπει να σκεφτούμε".


To be continued...


Σχόλια εδώ

^Άντε, μόνο για σένα

3ο Κεφάλαιο

Οι πρώτοι που πέρασαν από την ανάκριση του υπουργού και του διευθυντή ήταν η Μπριέν κι ο Λόρας, οι μοναδικοί παρόντες στο θάνατο του Ρένλυ.

Ο Τάιγουιν Λάνιστερ είχε φτάσει στο σχολείο φουριόζος και θυμωμένος μα ψυχρός όπως πάντα. Φόνος μέσα στο πιο ασφαλές μαγικό μέρος; Είχε να γίνει κάτι τέτοιο απ' την εποχή που άνοιξε η Κάμαρα με τα Μυστικά, κι ο υπουργός δεν ήθελε καν να σκεφτεί την πιθανότητα ενός δεύτερου Λόρδου Βόλντεμορτ.

Ο διευθυντής απ' την άλλη ήταν πεπεισμένος πως δεν έφταιγαν τα παιδιά. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι του Ρένλυ, για ποιο λόγο να θέλουν να τον σκοτώσουν; Η Μπριέν είχε πει μόνο πως λίγο πριν πεθάνει, ο Ρένλυ είχε χαιρετήσει τον Τύριον Λάνιστερ κι εκείνος είχε απαντήσει αρκετά απότομα πριν φύγει βιαστικά. Αλλά ο Σταρκ δεν πίστευε πως ο γιος του υπουργού θα είχε οποιαδήποτε σχέση μ' αυτό. Όχι, κάτι άλλο συνέβαινε εδώ. Απλά δεν μπορούσε να φανταστεί τι ακριβώς.

Ο Στάνις απ' την άλλη είχε καταλάβει αμέσως τι είχε συμβεί. Αλλά δεν μπορούσε να δώσει την Ασσάι τόσο εύκολα, παρόλο που το θύμα ήταν ο κατά πολύ μικρότερος αδελφός του. Εξάλλου, αν την κάρφωνε, οι συνέπειες θα αφορούσαν όχι μόνο εκείνη, αλλά και τον ίδιο. Πώς να εξηγήσει γιατί εκείνος, ένας καθηγητής, παρέδωσε ένα τόσο επικίνδυνο μαγικό αντικείμενο σε μια ανήλικη μαθήτρια; Ευτυχώς, δεν είχε προλάβει να παραγγείλει τα βιβλία που της είχε υποσχεθεί οπότε ήλπιζε να ξεχαστεί λίγο η υπόθεση μέχρι να το κάνει.

Κι ο Βάρυς, όταν τον ρώτησαν αν είχε δει τον Τύριον πριν το γεγονός, είπε μόνο πως είχε περάσει απ' το γραφείο του για να τον ρωτήσει κάτι για μια εργασία. Κανείς δεν είχε λόγο να το αμφισβητήσει, οπότε δεν επέμειναν.

Όλα αυτά βέβαια δεν τα ήξεραν ούτε η Μελισάνδρα ούτε ο Τύριον, αν και υποψιάζονταν κάποια απ' αυτά. Το βασικό τους πρόβλημα ήταν να μην τους καλέσουν για ανάκριση και πέρασαν αρκετές ώρες προσπαθώντας να συγκροτήσουν μια λογική εξήγηση που δεν θα κινούσε υποψίες.

Βέβαια, ο Τύριον, χάρη στην κατάθεση της Ταρθ, δεν γλίτωσε την κλήση. Και στο γραφείο του διευθυντή, ήταν παρών και ο πατέρας του. Ο Τύριον έβαλε το καλύτερό του προσωπείο και κάθισε μπροστά τους.
"Τύριον", ξεκίνησε ο Σταρκ, "θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά σ' αυτά που θα σε ρωτήσω".
"Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε γι' αυτό, κύριε διευθυντά".
"Μάθαμε πως ήσουν απ' τους τελευταίους που είδαν τον Ρένλυ ζωντανό. Πού ήσουν νωρίτερα; Και πώς σου φάνηκε πριν το συμβάν;"
Ο νεαρός ανασήκωσε τους ώμους. "Είχα περάσει για λίγο απ' το γραφείο του καθηγητή Βάρυς. Κι ο Ρένλυ ήταν χαρούμενος όπως πάντα. Δεν έδειχνε ότι θα συνέβαινε κάτι".
"Η δεσποινίς Ταρθ είπε πως του μίλησες λίγο απότομα".
"Ίσως και να το έκανα. Απλά, αντίθετα με κείνον, δεν είχα πολλά κέφια και πεινούσα".
"Δηλαδή δεν υπήρχε κάποια αντιπαλότητα μεταξύ σας".
"Αντιπαλότητα; Με τον Ρένλυ; Ναι, για το ποιος θα είχε τις περισσότερες θαυμάστριες", έκανε λίγο ειρωνικά, μα αμέσως πρόσεξε το επιτιμητικό, ψυχρό βλέμμα του Τάιγουιν και βιάστηκε ν' απολογηθεί: "Όχι, καμία αντιπαλότητα. Δεν κάναμε πολλή παρέα αλλά δεν μισιόμαστε κιόλας".
"Μάλιστα. Μετά τον διάλογό σας αυτό, τι έκανες;"
"Πήγα στην τραπεζαρία και κάθισα για φαΐ. Μπορεί να το βεβαιώσει όλο το Ράβενκλοου".
"Μίλησες με κάποιον συγκεκριμένα;"
"Με την Ασσάι, αλλά για αρκετά βαρετά θέματα. Μαθήματα, εργασίες, τέτοια πράγματα".
Ο Σταρκ έμεινε σιωπηλός για λίγο. "Είσαι ελεύθερος. Αν σε ξαναχρειαστούμε, θα σε ειδοποιήσουμε".
"Ευχαριστώ, κύριε διευθυντά. Κύριε υπουργέ", χαιρέτησε ο Τύριον και βγήκε απ' το γραφείο, αν και όχι πολύ ανακουφισμένος. Φοβόταν πως ο πατέρας του είχε χρησιμοποιήσει τις διεισδυτικές του ικανότητες χωρίς εκείνος να το καταλάβει κι είχε δει κάτι που δεν έπρεπε. Αλλά εφόσον δεν είχε διακόψει την συζήτηση για να τον αποκαλέσει κατάμουτρα "ψεύτη", αυτό μάλλον σήμαινε πως δεν τον θεωρούσε μπλεγμένο στην υπόθεση. Αυτή η σκέψη ήταν κάπως ενθαρρυντική.

Όταν βρήκε την Μελισάνδρα, καθισμένη στο εντευκτήριο του κοιτώνα τους μ' ένα βιβλίο ανοιγμένο στα γόνατά της, της είπε χαμηλόφωνα:
"Αναγκάστηκα να σε αναφέρω. Αν σε φωνάξουν, πρόσεξε καλά τι θα πεις, προς το παρόν νομίζω πως δεν μας θεωρούν ύποπτους".
Εκείνη σήκωσε τα μάτια -ο Τύριον κατάλαβε πως στην πραγματικότητα δεν διάβαζε κι απλά γυρνούσε τις σελίδες- κι απάντησε:
"Μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρω".
"Α και, κάνε κάτι με το ραβδί. Κρύψτο αν μπορείς".
"Προσπαθώ".
Φαινόταν ήδη αρκετά αγχωμένη κι εκείνος αποφάσισε να μην την αγχώσει περισσότερο, οπότε της έσφιξε τον ώμο κι αποσύρθηκε στο υπνοδωμάτιό του.

Την επόμενη μέρα, κι άλλοι μαθητές πέρασαν απ' το γραφείο του υπουργού. Η Σέρσεϊ αναφέρθηκε -με κάποια υπερβολή- στον τσακωμό της με τη Μελισάνδρα αλλά κανείς δεν θεώρησε πως είχε κάποια σχέση με το συμβάν, κι ο Τζέιμι είπε ότι δεν ήξερε τίποτα. Η Ντάνυ διευκρίνησε πως εκείνη την ώρα δεν ήταν καν στην τραπεζαρία ή στο χωλ, αλλά στο γήπεδο του κουίντιτς εκπαιδεύοντας τους δράκους της. Τα παιδιά του διευθυντή, η Σάνσα του Χάφλπαφ κι ο Ρομπ του Γκρίφιντορ, ήταν σχετικά σοκαρισμένα μα ήταν φανερό πως δεν γνώριζαν κάτι. Όταν τελικά κάλεσαν τη Μελισάνδρα για να καταθέσει, εκείνη είχε καταφέρει να μάθει πάνω-κάτω τι είχαν πει οι προηγούμενοι και οι απαντήσεις της ήταν τόσο τυπικές και υπεράνω υποψίας που μόνο συγνώμη για την ταλαιπωρία δεν της ζήτησαν.

Ο Τύριον πλέον ήταν βέβαιος πως δεν είχαν επιτρέψει στον πατέρα του να ασκήσει διεισδυτική στους μαθητές, αλλιώς η αλήθεια θα είχε αποκαλυφθεί απ' την πρώτη στιγμή και τώρα ήταν διπλάσιο το πρόβλημα του σχολείου. Δεν θα υπήρχε μόνο το θέμα του ανεξήγητου θανάτου ενός μαθητή, αλλά και εκείνο της τιμωρίας των μαθητών και των καθηγητών που εμπλέκονταν στην υπόθεση. Αποβολή, Αζκαμπάν ή απόλυση; Καμία προοπτική δεν ήταν αυτό που θα ήθελε κάποιος για το μέλλον.

Πλέον, ο Τύριον απλά ήλπιζε να κατάφερνε η Μελισάνδρα να ελέγξει έστω και λίγο το ραβδί ώστε να μην υπάρξουν κι άλλα θύματα. Όμως τα πράγματα αντί να επιλυθούν, περιπλάπηκαν ακόμα περισσότερο.


To be continued


Σχόλια εδώ

4ο Κεφάλαιο

Είχαν περάσει ήδη δέκα μέρες από το θάνατο του Ρένλυ. Η κηδεία είχε γίνει σε κλειστό κύκλο, μιας και οι αρκετά προχωρημένης ηλικίας γονείς του δεν θα άντεχαν την παρουσία ενός ολόκληρου σχολείου στο νεκροταφείο. Τα κλάματα των μαθητών –αληθινά ή όχι- μόνο περισσότερο πόνο θα τους έφερναν.

Τα μαθήματα πάντως είχαν διακοπεί ανεπίσημα: μαθητές και καθηγητές μόνο εκεί δεν είχαν το μυαλό τους. Οι μόνες τάξεις που δεν δικαιούνταν να κάνουν διάλειμμα ήταν οι τρεις τελευταίες.


"Πώς πάει το διάβασμα;" ρώτησε ο Τύριον μια αγχωμένη Μελισάνδρα, που είχε καταφέρει να ξάσει τόσο τα μαλλιά της ενώ μελετούσε στο εντευκτήριό τους που έμοιαζαν με φωλιά. Ήθελε να δώσει ΕΔΕΜ για χρυσούχος και είχε ξεκινήσει την προετοιμασία από τώρα. Γύρω της πετούσαν
περγαμηνές με σημειώσεις και σε λίγο τα ανοιχτά βιβλία δεν θα χωρούσαν στο τραπέζι.

"Δε βλέπεις; Και δεν φτάνει αυτό, έχω και το άλλο άγχος από πάνω!"
"Μη φωνάζεις, θα μας ακούσουν. Δεν έχει συμβεί κάτι άλλο με το ραβδί, έτσι;"
"Όχι, όχι ακόμα... αλλά..."
"Αλλά τι;"
"Από τότε που έγινε το κακό, το νιώθω ανυπόμονο. Θέλει να ξανασκοτώσει, αλλά περιμένει να ηρεμήσουν τα πράγματα".
"Δεν γίνεται να το σταματήσεις;"
"Πώς ακριβώς;"
Ο Τύριον ανασήκωσε τους ώμους. "Δεν ξέρω. Ο Στάνις σου έφερε τα βιβλία που σου είχε υποσχεθεί;"
"Είπε χτες ότι πήγε και τα παράγγειλε. Ελπίζω να έρθουν γρήγορα".

Ο φίλος της έγνεψε αργά. "Δε μου λες. Πιστεύεις πως το ραβδί σκοτώνει με κάποιο κριτήριο;"

Η Μελισάνδρα τον κοίταξε παράξενα. "Θα μπορούσε. Αλλά δεν έχουμε αρκετές ενδείξεις για να καταλάβουμε με ποιο. Και δεν πιστεύω να εύχεσαι να πεθάνει κι άλλος για να το δούμε".
"Όχι, απλά αν ξέραμε ποιους θέλει να σκοτώσει θα μπορούσαμε να το ελέγξουμε πιο εύκολα". Έπεσε σιωπή για λίγο.
"Έχεις σκεφτεί να το πεις σε κάποιον άλλο καθηγητή;"
"Είσαι τρελός; Θα με πάνε σηκωτή στο Αζκαμπάν έτσι και το μάθουν, και τον Μπαράθηον μαζί. Εκτός κι αν το λέγαμε..."
"Στον Βάρυς", απόσωσε τα λόγια της ο Τύριον κι εκείνη χαμογέλασε.
"Λες να μας βοηθήσει;"
"Το πιστεύω. Ήδη με κάλυψε μια φορά".
"Τότε μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια".


"Μάλιστα", έκανε ο Βάρυς διπλώνοντας τα δάχτυλα πάνω στην κοιλιά του, καθώς η Μελισάνδρα τελείωνε την αφήγησή της.
"Ώστε δεν μπόρεσες να το ελέγξεις. Και γιατί δεν το έδωσες πίσω στον καθηγητή Μπαράθηον;"
"Να πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα. Μα δεν ξέρω αν κι εκείνος μπορεί να κάνει κάτι στη συγκεκριμένη φάση. Κύριε, ειλικρινά, θα το εκτιμούσαμε πάρα πολύ αν μπορούσατε να μας βοηθήσετε".

Ο καθηγητής τους απόμεινε σκεφτικός. "Δώσε μου το ραβδί". Η Μελισάνδρα το έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του μανδύα της και του το έδωσε. "Θα το φυλάξω εγώ. Αν ξαναγίνει οτιδήποτε, τουλάχιστον εσείς θα είστε ασφαλείς. Ασσάι, όταν παραλάβεις τα βιβλία, έλα να μου μιλήσεις. Θα μελετήσουμε μαζί. Τυγχάνει να έχω μεγάλη περιέργεια σχετικά μ' αυτό το αντικείμενο. Κι εσύ, Λάνιστερ, κουβέντα σε κανέναν”.

Ο Στάνις παρέδωσε τα καινούρια βιβλία στην Μελισάνδρα μετά από τρεις ημέρες, κι εκείνη τα κουβάλησε προσεκτικά στο γραφείο του Βάρυς, όπου έπεσαν με τα μούτρα στο διάβασμα.

"Κύριε καθηγητά, κοιτάξτε αυτό!" αναφώνησε η κοκκινομάλλα κοπέλα μετά από κάμποση ώρα. Ο Βάρυς έσκυψε πάνω απ' το βιβλίο της, έναν μαύρο δερματόδετο τόμο, εκεί που του έδειχνε, και διάβασε:

"Κάποιες φορές, οι σκιές, εκτός απ' τη μορφή του δημιουργού τους, μπορούν να 'κληρονομήσουν' και κάτι απ' τον χαρακτήρα του. Για παράδειγμα, αν η σκιά προέρχεται από ένα νοήμον ραβδί ή γενικά κάποιο νοήμον μαγικό αντικείμενο, η μορφή της θα είναι αυτού που
κατασκεύασε το ραβδί και σπανιότερα εκείνου που το κατέχει. Μπορεί όμως να διατηρεί και κάποιες 'βεντέτες' του δημιουργού, ή να εξελιχτεί σε μια αρκετά πιο βίαιη εκδοχή του. Είναι γνωστό εξάλλου πως οι ανεξέλεγκτες σκιές μπορούν να σκοτώσουν πολύ εύκολα και χωρίς διάκριση. Αν ο δημιουργός τους, για παράδειγμα, αντιπαθεί μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, εύκολα εκείνες μπορούν να στραφούν εναντίον της με μεγάλη βιαιότητα".

"Αυτό σημαίνει", σχολίασε η Μελισάνδρα, "πως ίσως ο Ρένλυ δεν ήταν τυχαίο θύμα. Πρέπει να μάθουμε ποιος είναι ο δημιουργός του συγκεκριμένου ραβδιού".
"Ίσως αναφέρεται σε κάποιο άλλο κεφάλαιο, ή και σε άλλο βιβλίο", είπε ο Βάρυς, πολύ λογικά. "Το βασικό είναι πώς να αποτρέψουμε έναν δεύτερο φόνο".


Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν γραφτό να αποφευχθεί. Μόλις δυο μέρες αργότερα, ο Λόρας Τυρέλ βρέθηκε νεκρός έξω απ' τις τουαλέτες των αγοριών του ισογείου, από την αδερφή του, τη Μάργκαιρυ, τριτοετή του Σλίθεριν. Οι κραυγές της ακούστηκαν σε όλο το σχολείο, κι αυτό που έκανε περισσότερη εντύπωση σε μαθητές και καθηγητές ήταν ότι ανάμεσα στα άλλα φώναζε:
"Ήταν μια σκιά!... Μια σκιά σας λέω!"

Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, στέκονταν μαζί έξω από την αίθουσα όπου θα έκανε Άμυνα εναντίον των Σκοτεινών Τεχνών ο Λόρας και συζητούσαν, όταν ξαφνικά πίσω του εμφανίστηκε μια μαύρη σκιά σε ανθρώπινο ύψος και τον κάρφωσε στην καρδιά. Η Μάργκαιρυ δεν είχε καν χρόνο να αντιδράσει ή να τον προειδοποιήσει. Πράγματι, η πληγή στο στήθος του ήταν ακριβώς ίδια με του Ρένλυ.

Κάποιος οδήγησε τη Μάργκαιρυ στο αναρρωτήριο ενώ χτυπιόταν και ούρλιαζε. Ακόμα δεν έκλαιγε. Τα δάκρυα θα έρχονταν αργότερα. Ο διευθυντής έδιωξε τα παιδιά που είχαν μαζευτεί στο διάδρομο και μάζεψε τους καθηγητές στο γραφείο του.

Ο Τύριον με τη Μελισάνδρα ήλπιζαν πως δεν θα έβρισκε το μπελά του ο Βάρυς, αλλά αφού η Μάργκαιρυ είχε δει τη σκιά, δεν θα αργούσε κάποιος να ανακαλύψει πως κάτι επικίνδυνο βρισκόταν στη σχολή.

---
Συγχωρέστε με για την αθλιότητα, έχω στερέψει από έμπνευση
Συνεχίζεται



Σχόλια εδώ