Θα σταθώ μονάχα σε κάποιες σκηνές που μ'άρεσαν πραγματικά, όπως εκείνη με την απεριόριστη αγάπη που έτρεφε ο Ντάβος για την Σιρίν, περισσότερη από εκείνη του πατέρα της αλλά ας μην επεκταθώ.
Την καλή καρδιά του Τζον που μπορεί να είναι καλή αλλά όντως θα μας οδηγήσει 'ίσως' στον όλεθρο, λέμε τώρα.
Και την σφαγή που γίνεται στην ποδιά της Ντάνυ, με τα αγόρια της, λάτρεψα την σκηνή στην αρένα, την εμφάνιση του Ντρόγκον που σώζει την 'αφέντρα'
του ύστερα απ' την σκόνη και θρύψαλα που προξένησε σε σημείο να έχω φτάσει και να λέω
"ΑΜΑΝ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ ΛΥΣΣΑΞΕΣ ΠΙΑ ?! ΔΕΝ ΑΦΗΣΕΣ ΤΊΠΟΤΑ ΌΡΘΙΟ! ΑΜΑΝ !!!"Αλλά κι στο σημείο όπου:
α.) Ντάριο απλώνεται πάνω στην βασίλισσα του να τη σώσει.
β.) Ντάνυ αναζητεί Μισσαντέι, πιάνει χέρι της, για να δηλώσει ότι τη χρειάζεται κι το αντίστροφο, δηλώνοντας έτσι αφοσίωση.
γ.) Τύριον σώζει Μισσαντέι, σας σιπάρω άνετα.
δ.) Τύριον, Τζόρα Μισσαντέι, Ντάριο μένουν σα χαλβάδες να κοιτούν προς το άγνωστο στο τέλος , προς το σημείο που πετά η Αστέρω με τον Αετό.
... ρε φίλε δλδ τους βλέπω και γελάω... σαν να λένε 'τι δεν έχει βόλτα για μας?'
+PLUS o κακός χαμός, plus
----> Look at my face now Stannis ----->
Kαι για να μην ξεχνιόμαστε:
^ ΆΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ !!!!!!!! :inlove: :inlove: :inlove: :inlove: :inlove:
Επίσης
για την αδικοχαμένη πριγκίπισσα ΓΜΤ !!!! 
+ 
+ 
από 
