Βλέποντας την πρώτη σκηνή, αντιλαμβάνομαι πως ο θάνατος του Άγριου Καρότου, είναι κοντά, οπότε και περιμένω να τον δω σε αυτό το επ. Απογοητεύομαι όταν βλέπω το Καρότο να προστατεύει την Γκίλι με τον μικρό, Κάποιος να στείλει τηλεγράφημα στο τείχος, Η κοπέλα έχει περάσει τα μύρια τόσα,
Στους Άγριους θα κολλήσει τώρα;
Εγώ πάντως σιπάρω Γκριζοσκώληκα και Μισαντέι, πρόκειται για ένα ευαίσθητο, ντροπαλό, τρυφερό, ειδύλλιο που δεν πρόκειται να εξελιχθεί αλλά δεν βαριέσαι: όπου Γάμος και Χαρά η Βασίλω πρώτη,
Εγκρίνω, συνεχίστε παιδιά μου, περάστε κι στο επόμενο λέβελ κάποια στιγμή.
Τον λυπήθηκα τον Τζόρα είναι η αλήθεια, τα'θελε κι τα'παθε βέβαια θα μου πεις, αλλά κι αυτή η
Θυελογέννητη μωρέ παιδάκι μου, πολύ σκληρό καρύδι.
Τι ρε παιδί μου; Τα κάνανε πλακάκια τελικά Σάνσα και Μπέιλις; Θείος και ανιψιά,; Κι αυτές οι κλέφτές ματίτσες τι είναι δλδ; Αυτοί σε λίγο θα απαυτοθούνε στο τέλος, Στην τελευταία σκηνή(θέλω την γκαρνταρόμπα της Σάνσα) είμαι σίγουρη, πάνε να ξεκάνουνε τον Ρόμπιν, στα τσακίδια κι αυτό.
Α ρε Θήον, παραμουρλάθηκες τελείως κι εσύ, οκ είσαι ο Ρικ, κόλλησε η βελόνα τελείως.
Ραμσέι χ***α για την αναγνώριση της ταυτότητας σου, αλλά μου είσαι τελείως αδιάφορος.
Τελικά στη σκηνή όπου ξεκαρδίζεται η Άρυα στο γέλιο με το μαντάτο του θανάτου, μόνο η Άρυα κι εγώ γελούσαμε; Να το κοιτάξω αυτό ε?
Ρε παιδιά εξηγήστε μου κι εμένα τι το γλυκό βρήκατε στον διάλογο μεταξύ ΤζέιμιχΤύριον?
Για να καταλάβω, την θεωρία περί σκαθαριών ανέπτυξαν τα παιδιά, δλδ... τι να πει κανείς...
Για την τελευταία σκηνή... Αδελφή, Κώννα, ότι πιο φρικιαστικό έχω δει τον τελευταίο χρόνο (μη πω κι χρόνια ) στην τηλεοπτική μου πορεία, αφού στη στιγμή που... ξέρετε σεις άπλωσα τα χέρια μπροστά, έκλεισα τα μάτια κι έκανα διάφορες γκριμάτσες,
Τελείωσε δεν είμαι για Penny Dreadful εγώ , προς το παρόν, χορεύω
με τον κύριο από εδώ.