από Arianne Martell Δευ Ιουν 18, 2012 1:48 pm
Διαβάζω το The Mists Of Avalon τώρα και μου χει μείνει αυτό:For this is the thing the priests do not know, with their One God and One Truth: that there is no such thing as a true
tale. Truth has many faces and the truth is like to the old road to Avalon; it depends on your own will, and your own
thoughts, whither the road will take you, and whether, at the end, you arrive in the Holy Isle of Eternity or among the
priests with their bells and their death and their Satan and Hell and damnation ... but perhaps I am unjust even to
them. Even the Lady of the Lake, who hated a priest's robe as she would have hated a poisonous viper, and with good
cause too, chid me once for speaking evil of their God.
Τι ωραίο πράγμα που είναι να είσαι δίκαιος και να έχεις ανοχή για τις πεποιθήσεις και τον τρόπο ζωής των άλλων,όπως και να αποδέχεσαι ότι η αλήθεια έχει πολλά πρόσωπα και τα δικά σου πιστεύω δεν είναι το σωστό.Αυτό το πράγμα το έχει πολύ έντονα ο Χριστιανισμός και με εκνευρίζει.Γιατί δηλαδή ο δικός σου ο Θεός είναι ο μόνος αληθινός και υπαρκτός και του άλλου είναι κάλπικος;Στο κάτω κάτω όλες οι θεότητες είναι το ίδιο.Είναι πρότυπο,ιδανικό αυτό που ονειρεύεσαι να γίνεις,αυτό που σου προσφέρει παρηγοριά και σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής στις δύσκολες ώρες και οι δυνάμεις που τους αποδίδεις είναι οι δυνάμεις της φύσης που εκτιμάς,όπως η γονιμότητα.Κάποτε οι άνθρωποι ήταν σοφοί και είχαν ιδιαίτερες δυνάμεις και χαρίσματα που προέρχονταν από την στενή επαφή τους με την φύση και πάνω από όλα ήταν χαρούμενοι γιατί ζούσαν τα ιδανικά τους.Ενώ εμείς σήμερα;Εμείς σήμερα είμαστε ένα τίποτα.Φοβόμαστε να ζήσουμε μήπως και διαπράξουμε αμαρτία και πάμε στην Κόλαση ή μας πάρει την ψυχή ο Σατανάς.Δεν έχω τίποτα με τον Χριστό,αυτός καλά τα είπε.Αλλά ο Χριστιανισμός όπως εξελίχθηκε,ένα κατεβατό από απειλές αφορισμού,περιορισμούς και απαγορεύσεις έχει στρέψει τα μυαλά του κόσμου σε λάθος κατεύθυνση και έχει πάρει από τον Θεό το ιδανικό του και τον έχει μετατρέψει σ' ένα πράγμα κρύο,αυστηρό και χωρίς κατανόηση που σε τιμωρεί στο πραγματικό στραβοπάτημα.Γιατί να πιστεύει ο κόσμος;Γιατί να νιώθει ελπίδα;Επειδή άμα κάνει ότι του λένε και ζήσει όπως του επιβάλλουν θα πάει στον Παράδεισο;Ε,όχι.Εγώ προτιμώ να ζήσω όπως θέλω κι ας πάω και στην Κόλαση.Και δεν αποκλείω πλέον την ιδέα του θεού,αλλά τον Χριστιανισμό.Προτιμώ να σκέφτομαι τον Θεό σαν ιδανικό και όχι σαν τον πατέρα-αφέντη μου που θα με τιμωρήσει επειδή έκανα εκείνο ή το άλλο.
+ 
+ 
;;; Σας περιμένουμε 
